1 I Абрагам быў ужо стары, і прышоў у гады. I СПАДАР дабраславіў Абрагама ў вусім.
2 I сказаў Абрагам слузе свайму, старшаму ў доме сваім, каторы радзіў усе, што ў яго было: «Палажы руку сваю пад сьцягно мае,
3 І я прывяду цябе да прысягі СПАДАРОМ Богам нябёсаў і Богам зямлі, што ты нявозьмеш жонкі сыну майму з дачок Канаанавых, сярод каторых я жыву;
4 Але да зямлі мае і да роднага краю майго пойдзеш і возьмеш жонку сыну майму Ісаку».
5 I сказаў яму слуга: «Можа ня будзе зычыць тая жонка йсьці з імною да гэтае зямлі, ці напэўна маю я зьвярнуць сына твайго да зямлі, з каторае ты вышаў?»
6 I сказаў яму Абрагам: «Сьцеражыся, каб не зьвярнуць сына майго туды.
7 СПАДАР Бог нябёсаў, Каторы ўзяў мяне з дому айца майго і ізь зямлі нараджэньня майго, і Каторы гукаў імне, і Каторы прысягнуў імне, кажучы: “Насеньню твайму дам гэтую зямлю” — Ён пашлець Ангіла Свайго перад табою, і ты возьмеш жонку сыну майму стуль.
8 А калі ня будзе хацець тая жонка йсьці з табою, ты будзеш нявінны ад гэтае прысягі мае; толькі сына майго не зварачай туды».
9 I палажыў слуга руку сваю пад сьцягно Абрагамавае, спадара свайго, і прысягнуў яму ў гэтай справе.
10 I ўзяў тый слуга дзесяць вярблюдоў спадара свайго, і пайшоў. I ўсялякае дабро спадара ягонага ў руццэ ягонай. Ён устаў і пайшоў да Арам Нагараіму, да места Нагоравага.
11 I прынучыў вярблюды ўклякнуць вонках места, ля студні вады, увечары, таго часу, як выходзяць сіляць.
12 I сказаў: «СПАДАРУ, Божа спадара майго Абрагама! учыні ж, каб сталася імне сядні, і зрабі ласку спадару майму Абрагаму.
13 Во, я стаю ля жарала вады, і дачкі людзёў места выходзяць сіляць ваду;
14 I будзе, што тая дзеўка, каторай я скажу: “Нахіні, калі ласка, жбан свой, я нап’юся” і каторая скажа: “Пі, я й вярблюды твае напаю”, вось тая, каторую Ты прызначыў слузе Свайму Ісаку; і па гэтым пазнаю я, што Ты робіш ласку спадару майму».
15 I было, перш чымся скончыў ён гукаць, і вось, Рэвека, каторая нарадзілася Вафуелю, сыну Мілчынаму, жонкі Нагоравае, брата Абрагамавага, і жбан ейны на плячу ў яе.
16 Дзеўка вельмі пазорная ў дзявоцтве, і мужчына не пазнаў яе. Яна зышла да жарала, напоўніла жбан і паднялася.
17 I пабег слуга наўпярэймы ёй, і сказаў: «Дай імне глынуць, калі ласка, крыху вады із жбана свайго».
18 I сказала: «Пі, спадару мой». I пабарзьдзіла, і спусьціла жбан на руку сваю, і дала яму напіцца.
19 I яна скончыла даваць яму піць, і сказала: «Таксама вярблюдом тваім я буду сіляць, пакуль не нап’юцца».
20 I барзьдзіла, і выпаражніла жбан свой у карыта, і пабегла ізноў да студні засіліць, і насіляла ўсім вярблюдом ягоным.
21 Чалавек тый, зумеўшыся зь яе, маўчаў, каб ведаць, ці пашчасьціў СПАДАР дарогу ягоную, ці не.
22 I было, як вярблюды напіліся, і ўзяў чалавек тый уносьніцу залатую паў сыкля вагою і два бружлеты на рукі ейныя, дзесяць сыкляў золата вага іх;
23 I сказаў: «Чыя ты дачка? скажы імне, калі ласка, ці ё ў доме тваім месца нам начаваць?»
24 Яна сказала яму: «Я дачка Вафуелева, сына Мілчынага, каторага яна нарадзіла Нагору».
25 I сказала яму: «I саломы, і пошару шмат у нас, таксама месца начаваць».
26 I сьхінуўся чалавек тый, і пакланіўся СПАДАРУ,
27 I сказаў: «Дабраславёны СПАДАР, Бог спадара майго Абрагама, Каторы не ўдзяржаў ласкі Свае і праўды Свае ад спадара майго! Я ў дарозе, і вёў мяне СПАДАР да дамовы брата спадара майго».
28 I пабегла дзеўка, і расказала ў дому маці свае подле стацьця гэтага.
29 I ў Рэвекі брат, і ягонае імя Лаван. I пабег Лаван вонкі да тога чалавека да тога жарала.
30 I было, як ён абачыў уносьніцу а бружлеты на руках у сястры свае, і пачуў словы Рэвечыны, сястры свае, каторая сказала: «Гэтак гутарыў з імною гэны чалавек»; дык ён прышоў да чалавека, і во ён стаіць пры вярблюдох ля жарала.
31 I сказаў: «Увыйдзі дабраславёны СПАДАРОМ; чаму ты стаіш вонках? Я пачысьціў дом і месца вярблюдом».
32 I ўвыйшоў чалавек у дом. I расьсядлаў вярблюды, і даў саломы а пошару вярблюдом, і вады ўмыць ногі ягоныя і ногі людзём, каторыя зь ім.
33 I станавілі перад ім есьці; а ён сказаў: «Ня буду есьці, пакуль не скажу словы свае». I сказаў: «Кажы!»
34 Ён сказаў: «Слуга Абрагамоў я.
35 I СПАДАР дабраславіў спадара майго вельмі, і ён стаў вялікі. Ён даў яму драбнога й буйнога статку, і срэбра а золата, і слугі а нявольніцы, і вярблюды а аслы.
36 I нарадзіла Сорра, жонка спадара майго, сына спадару майму просьле яе застарэласьці, і аддаў яму ўсе, што ў яго.
37 I ўзяў зь мяне прысягу спадар мой, сказаўшы: “Не бяры жонкі сыну майму з дачок Канаанавых, у каторых зямлі я жыву;
38 Але да дому айца майго пайдзі і да радні мае, і возьмеш жонку сыну майму.
39 I сказаў я спадару свайму: “Можа ня пойдзе жонка з імной”.
40 I сказаў імне: “СПАДАР, што я хадзіў перад відам Ягоным, пашлець Ангіла Свайго з табою і ўчыне дасьпешнай дарогу тваю, і возьмеш жонку сыну майму з радні мае а з дому айца майго.
41 Тады будзеш ты нявінны ад прысягі мае, як сходзіш да радні мае, і калі яны не дадуць табе, ты будзеш нявінны ад праклёнаў!”
42 І прышоў я сядні да тога жарала, і сказаў: “СПАДАРУ, Божа спадара майго Абрагама! калі ж ё воля Твая, пашчасьці дарогу маю, каторай я хаджу!
43 Дык во, я стаю ля жарала вады, і будзе: тая дзявушчая, каторая выйдзе сіляць, і я скажу ёй: ‘Дай імне, калі ласка, выпіць крыху вады із жбана свайго’,
44 I яна скажа імне: ‘Таксама ты пі, і таксама вярблюдом я насіляю’ вось яна тая жонка, каторую прызначыў СПАДАР сыну спадара майго”.
45 Перш чымся скончыў я гукаць у сэрцу сваім, і во, Рэвека вышла, і жбан ейны на плячу ў яе, і зышла да жарала, і засіліла; і я сказаў ёй: “Дай імне, калі ласка, напіцца!”
46 І пабарзьдзіла, і спусьціла жбан із сябе, і сказала: “Пі, і таксама вярблюды твае я напаю”, I я піў, і вярблюды яна напаіла.
47 Я папытаўся ў яе і сказаў: “Чыя ты дачка?” Яна сказала: “Дачка Вафуелева, сына Нагоравага, каторага нарадзіла яму Мілка”. I надзеў я ёй уносьніцу ў нос ейны, і бружлеты на рукі ейныя.
48 I сьхінуўся, і пакланіўся СПАДАРУ, і дабраславіў СПАДАРА, Бога спадара майго Абрагама, Каторы прывёў мяне дарогаю праўды, узяць дачку брата спадара майго сыну ягонаму.
49 I калі вы маніцеся ўчыніць ласку а праўду спадару майму, скажыце імне, і калі не, скажыце імне, і я павярну направа альбо налева».
50 I адказалі Лаван а Вафуель, і сказалі: «Ад СПАДАРА вышла гэта справа, мы ня можам казаць табе ані ліхога, ані добрага.
51 Во, Рэвека перад табою, вазьмі й пайдзі; і няхай будзе яна жонкаю сыну спадара твайго, як казаў СПАДАР».
52 I было: як пачуў слуга Абрагамаў словы іхныя, то пакланіўся да зямлі СПАДАРУ.
53 I выняў слуга рэчы срэбныя а рэчы залатыя а адзежу, і даў Рэвеццы; і багатыя дары даў брату ейнаму і маці ейнай.
54 I елі, і пілі, ён а людзі, што зь ім, і пераначавалі. I ўсталі нараніцы, і ён сказаў: «Адпусьціце мяне да спадара майго».
55 I сказаў брат ейны а маці ейная: «Няхай пабудзе з намі дзеўка дзён колькі або дзесяць, потым выправішся».
56 Ён сказаў ім: «Не пазьніце мяне, бо СПАДАР учыніў дасьпешнай дарогу маю; адпусьціце мяне, і я выпраўлюся да спадара свайго».
57 I яны сказалі: «Гукнем дзеўку і папытаемся ў яе».
58 I гукнулі Рэвеку, і сказалі ёй: «Ці пойдзеш із гэтым чалавекам?» Яна сказала: «Пайду!»
59 I адпусьцілі Рэвеку, сястру сваю, і няньку ейную, і слугу Абрагамавага, і людзёў ягоных.
60 I дабраславілі Рэвеку, і сказалі ёй: «Сястра наша, ты станься тысяча тысячаў, і няхай спадуць патомству твайму брамы варагоў тваіх!»
61 I ўстала Рэвека а дзеўкі ейныя, і, усьсеўшы на вярблюды, выправіліся за тым чалавекам. I ўзяў слуга Рэвеку, і пайшоў.
62 А Ісак прышоў стуль, скуль ідуць ад Бэер-Лахай-Роі; і ён жыў у зямлі паўднявой.
63 I вышаў Ісак падумаць на поле пад вечар, і ўзьняў вочы свае, і абачыў, і во, вярблюды прыходзяць.
64 I ўзьняла Рэвека вочы свае, і абачыла Ісака, і ісьсела зь вярблюда.
65 I сказала слузе: «Хто гэты чалавек тый, што йдзець па полю наўпярэймы нам?» I сказаў слуга: «Гэта спадар мой». I яна ўзяла запінашку і запнулася.
66 I расказаў слуга Ісаку ўсе, што ён зрабіў.
67 I ўвёў яе Ісак у будан Соррын, маці свае; і ўзяў Рэвеку, і яна стала яму жонкаю, і ён пакахаў яе; і пацешыўся Ісак па маці сваёй.
Першая кніга Масеява: Быцьцё, 24 глава