1 I пачуў Якаў словы сыноў Лавановых, што казалі: «Пабраў Якаў усе, што айца нашага, і з тога, што ў вайца нашага, зрабіў сабе гэтую чэсьць».
2 I абачыў Якаў від Лаваноў, і вось, ён не такоў да яго, як быў учорах а заўчора.
3 I сказаў СПАДАР Якаву: «Зьвярніся да зямлі бацькоў сваіха да радні свае; і Я буду з табою».
4 I паслаў Якаў, і гукнуў Рахіль а Лію ў поле да драбнога статку свайго,
5 I сказаў ім: «Я бачу від айца вашага, што ён ня ё да мяне, як учорах а заўчора. I Бог айца майго быў з імною.
6 I вы ведаеце, што я ўсімі сіламі служыў айцу вашаму.
7 Але ацец ваш ашукаваў мяне і адмяняў заплату маю дзесяць разоў; Але ня даў яму Бог пашкодзіць імне.
8 Калі гэтак сказаў ён: “З бодкамі будзе плата твая”, і ўвесь статак радзіўся з бодкамі. А калі гэтак сказаў ён: “У чарэслы будзе плата твая”, і радзіў увесь статак у чарэслы.
9 I адняў Бог статак у вайца вашага, і даў яго імне.
10 I было ў часе цекаваньня статку, і ўзьняў я вочы свае, і абачыў у сьне, і во самцы, каторыя ўскочылі на статак, у чарэслы, з бодкамі а з плямамі.
11 I сказаў імне Ангіл Божы ў сьне: “Якаве!” І я сказаў: “Во я!”
12 I Ён сказаў: “Узьнімі вочы свае й глянь: усі казлы, што ўскочылі на статак, у чарэслы, з бодкамі а плямамі; бо я бачыў усе, што Лаван робе табе.
13 Я Тый Бог Бэт-Элю, ідзе ты памазаў помнік, і йдзе ты аброк імне там аброк. Цяпер устань, выйдзі ізь зямлі гэтае, і зьвярніся да зямлі роду свайго”».
14 I адказала Рахіль а Лія, і сказалі яму: «Ці ё яшчэ нам дзель а спадак у доме айца нашага?
15 Ці не за чужых ён нас мае? бо ён прадаў нас, і зьеў, нават зьеў срэбла нашае.
16 Затым усе багацьце, каторае адняў Бог ад айца нашага, нашае яно і дзяцей нашых. I цяпер усе, што Бог сказаў табе, рабі».
17 I ўстаў Якаў, і пасадзіў дзеці свае а жонкі свае на вярблюды;
18 I павёў увесь статак і ўсе прыдбаньне свае, каторае прыдбаў, статак собскі ягоны, каторы ён прыдбаў у Падан-Араме, каб ісьці да Ісака, айца свайго, да зямлі Канаанскае.
19 А Лаван пайшоў стрыгчы статак свой. I ўкрала Рахіль балваны, каторыя былі ў вайца ейнага.
20 I ўкраў Якаў сэрца Лавана Арамяніна тым, што не сказаў яму, што ўцякае.
21 I ўцёк ён, і ўсі, што ў яго; і, устаўшы, перайшоў тую раку, і павярнуў від свой да гары Ґілеад.
22 I сказалі Лавану трэйцяга дня, што Якаў уцёк.
23 I ўзяў ён із сабою братоў сваіх, і гнаўся за ім дарогаю сем дзён, і дагнаў яго на гары Ґілеад.
24 I прышоў Бог да Лавана Арамяніна ў сьне ночы, і сказаў яму: «Сьцеражыся гукаць ізь Якавам ані добрае, ані ліхое».
25 I насьпеў Лаван Якава; і Якаў расьпяў будан свой на гары, а Лаван расьпяў із братамі сваімі на гары Плеад.
26 I сказаў Лаван Якаву: «Што ты ўчыніў? і ўкраў сэрца мае, і павёў дачкі мае, бы палоненыя мячом.
27 Чаму ты патай уцёк, і абкраў мяне, і не сказаў імне? Я адпусьціў бы з радасьцю а зь песьнямі, з бубном а з гарпаю.
28 Ты не дапусьціў імне пацалаваць сыноў маіх і дачкі мае: цяпер ты дурна ўчыніў.
29 Ё сіла ў руццэ маёй учыніць вам ліха; але Бог айца вашага ўчора ўвечары сказаў імне, кажучы: “Сьцеражыся гукаць ізь Якавам ані добрага, ані ліхога”.
30 Але цяпер ты станаўко пастанавіў пайсьці, бо ты надта ўзгаліўся да дому айца свайго; нашто ты ўкраў багі мае?»
31 I адказаў Якаў, і сказаў Лавану: «Бо я баяўся, бо я сказаў, каб ты не захапіў дачок сваіх у мяне.
32 У каго знойдзеш багі свае, тый ня будзе жыць. Перад нашымі братамі пазнай, што ёсьць у мяне, і вазьмі сабе». Ня ведаў Якаў, што Рахіль украла іх.
33 I прышоў Лаван да будана Якававага, і да будана Ліінага, і да будана дзьвюх нявольніцаў, і не знайшоў. I вышаў з будана Ліінага, і ўвыйшоў у будан Рахілін.
34 А Рахіль узяла балваны, і палажыла іх у вярблюджае сядло, і села на іх. I перашчупаў Лаван увесь будан, але не знайшоў.
35 I сказала айцу свайму: «Няхай не загарыцца гнеў у ваччу спадара майго, што я не магу ўстаць перад табою, бо жаноцкае ў мяне» I ён трос, і не знайшоў балваноў.
36 I загарэўся гнеў Якава, і сьперачаўся з Лаваном. I адказаў Якаў, і сказаў Лавану: «Які выступак мой, які грэх мой, што ты надта гнаўся за імною?
37 Бо ты перашчупаў усі мае рэчы, што знайшоў ты з усіх рэчаў дому свайго? Пастанаві іх тутака перад братамі маімі й перад братамі сваімі: няхай яны рассудзяць памеж нас абодвых.
38 Вось, дваццаць год я з табою; авечкі твае а козы твае ня ськідалі; бараноў чарады твае я ня еў;
39 Разарванага я ня прыносіў да цябе: я гэта ўважаў за сваю віну; ты зь мяне спаганяў гэта, ці ўдзень што ўкрадзена было, ці ночы ўкрадзена.
40 Бывала, удзень жэрла мяне гарачыня, і сьцюжа ночы; і ўцякаў сон мой ад аччу маіх.
41 Гэткія мае дваццаць год у доме тваім. Служыў табе чатырнанцаць год за дзьве дачкі твае і шэсьць год за статак твой; а ты адмяняў заплату маю дзесяць разоў.
42 Калі б ня тое, што Бог айца майго, Бог Абрагама і страх Ісака былі за імною, дык цяпер пустым адаслаў бы мяне. Гароту маю а гарапашнасьць рук маіх бачыў Бог і рассудзіў учорах увечары».
43 I адказаў Лаван, і сказаў Якаву: «Гэтыя дачкі — мае дачкі; гэтыя сынове — мае сынове; і гэты статак — мой статак; і ўсе, што ты бачыш гэта мае. I маім дачкам, што я зраблю гэтым сядні, або дзяцём іхным, каторыя нарадзіліся?
44 I цяпер пайдзіма ўчыніма змову я й ты, і гэта будзе сьветкаю меж імною й табою».
45 I ўзяў Якаў камень, і пастанавіў яго стаўпом.
46 I сказаў Якаў братом сваім: «3ьбярыце камянёў». Яны ўзялі камяні і зрабілі крушню; і елі там на тэй крушні.
47 I назваў яе Лаван: Еґар-Сагадуфа, а Якаў назваў яе Ґалед (Крушня Сьветка).
48 I сказаў Лаван: «Крушня гэта сьветкаю меж імною й табою сядні». Затым і назвалі імя ейнае: Ґалед
49 А: Міцпа, бо ён сказаў: «Няхай наглядае СПАДАР меж імноюй табою, як здаліўшыся будзем адзін ад аднаго.
50 Калі ты будзеш мучыць дачкі мае і калі возьмеш жонкі, апрача дачок маіх, няма людзіны з намі, глядзі, Бог сьветка памеж імною і табою».
51 I сказаў Лаван Якаву: «Во крушня гэтая і во стоўп, каторы я пастанавіў памеж сабою й табою.
52 Сьветка крушня гэтая і сьветка стоўп, што ані я не перайду да цябе за гэтуго крушню і за гэты стоўп, ані ты не пярэйдзеш да мяне за гэтую крушню і за гэты стоўп дзеля ліха.
53 Бог Абрагамаў і багі Нагоравы будуць судзіць нас, Бог айцоў іхных». I прысягнуў Якаў страхам айца свайго Ісака.
54 I аброк Якаў аброк на гары, і згукаў братоў сваіх есьці хлеб; і яны елі хлеб, і начавалі на гары.
55 I ўстаў Лаван рана нараніцы, і пацалаваў сыноў сваіх а дачкі свае, і дабраславіў іх, і пайшоў, і зьвярнуўся Лаван на свае месца.
Першая кніга Масеява: Быцьцё, 31 глава