1 I сталася, як людзі ціснуліся да Яго, каб слухаць слова Божае, а Ён стаяў ля возера Ґенісарэцкага,
2 I абачыў два стругі, ля возера стаячыя, а рыбакі ж былі вышаўшы зь іх і паласкалі сеткі.
3 I ўвыйшоўшы ў вадзін із стругаў, што быў Сымонаў, прасіў яго адамкнуць троху ад зямлі. I, сеўшы, вучыў гурбы із струга.
4 А як перастаў гукаць, кажа Сымону: «Выплыві на глыбіню й закінь сеткі свае на лаўбу».
5 I, адказуючы, Сымон сказаў Яму: «Вучыцелю, мы цэлую ноч працавалі, і нічога не злавілі; але на слова Твае закіну сетку».
6 Зрабіўшы гэта, яны злавілі вялікую множасьць рыбы, ажно сетка іхная ірвалася.
7 I кіўнулі сябром, што былі ў другім струзе, каб прышлі памагчы ім; і прышлі, і напоўнілі абодва стругі, ажно пачалі занурацца.
8 Як Сымон Пётра абачыў гэта, паў Ісусу да каленяў, кажучы: «Адыйдзі ад мяне, Спадару, бо я людзіна грэшная».
9 Бо зуменьне апанавала яго і ўсіх бытых ізь ім ад такога ўлову рыбы, што яны злавілі;
10 I таксама Якава а Яана, сыноў Зэведэявых, што былі сябрамі із Сымонам. I сказаў Ісус Сымону: «Ня бойся, бо адгэтуль ты будзеш лавіць людзёў».
11 I выцягнуўшы свае стругі на зямлю, яны, пакінуўшы ўсе, пайшлі за Ім.
12 I сталася, як Ён быў у вадным ізь местаў, вось, прышоў чалавек поўны праказы, каторы, бачачы Ісуса, паў ніцма й маліў Яго, кажучы: «Спадару, калі хочаш, можаш мяне ачысьціць».
13 I выцягнуўшы руку, даткнуўся да яго, кажучы: «Хачу, ачысьціся». I праказа якга зышла зь яго.
14 I расказаў яму нікому не казаць, але «йдзі пакажыся сьвятару і абрачы за ачышчэньне свае, як расказаў Масей, на сьветчаньне ім».
15 Але тым балей пашыралася дзейка празь Яго, і вялікія гурбы зыходзіліся слухаць і ўздараўляцца ім у сваіх няўздоленьнях.
16 Ён жа адыходзіўся на пустыні й маліўся.
17 I сталася аднаго з тых дзён, калі Ён вучыў, і сядзелі тамака фарысэі а вучыцелі права, вышлыя з усіх местачкаў Ґалілеі а Юдэі а Ерузаліму, і моц Спадарова была зь Ім, каб уздараўляць іх.
18 I вось, прынесьлі на пасьцелі хворага на паляруш, і стараліся ўнесьці яго, і палажыць перад Ім.
19 I, не знайшоўшы кудэй унесьці яго, з прычыны гурбы, узьлезьлі на страху і пераз стрэшніцы спусьцілі яго з пасьцеляю на сярэдзіну перад Ісусам.
20 I, бачачы веру іхную, сказаў яму: «Чалавеча, дараваны табе грахі твае».
21 А кніжнікі а фарысэі пачалі разважаць, кажучы: «Хто гэта, што блявузґае? Хто можа дараваць грахі, апрача аднаго Бога?»
22 Пазнаўшы думкі іхныя, Ісус, адказуючы, сказаў ім: «Што вы разважаеце ў сэрцах сваіх?
23 Што лацьвей сказаць: ,Дараваны табе грахі твае'? ці сказаць: ,устань і хадзі'?
24 Але каб вы ведалі, што Сын Людзкі мае ўладу на зямлі дараваць грахі (сказаў хвораму на паляруш): «Табе кажу: устань, і вазьмі пасьцелю сваю, і йдзі да дому свайго».
25 I зараз ён устаў перад імі, і ўзяў тое, на чым ляжаў, і адышоў да дому свайго, славячы Бога.
26 I зумеліся ўсі; і славілі Бога, і, напоўненыя страхам, гукалі: «Чудоўныя рэчы бачылі мы сядні».
27 А просьле гэтага вышаў і абачыў мытніка, імям Леў, на мыце седзячага, і сказаў яму: «Ідзі за Імною».
28 I, пакінуўшы ўсе, устаўшы, пайшоў за Ім.
29 І справіў Яму вялікую чэсьць Леў у доме сваім, і была гурба вялікая мытнікаў і іншых, што ўзьляжалі зь імі.
30 Але кніжнікі а фарысэі наракалі, кажучы вучанікам Ягоным: «Чаму вы ясьце а п'іце з мытнікамі а грэшнікамі?»
31 I, адказуючы, Ісус сказаў ім: «Не здаровыя патрабуюць лекара, але хворыя.
32 Я ня прышоў пагукаць справядлівых, але грэшнікаў да каяты».
33 Яны ж сказалі Яму: «Чаму вучанікі Яанавы постуюць часта і чыняць малітвы, таксама й фарысэйскія, а Твае ядуць а п'юць?»
34 I Ён сказаў ім: «Ці можаце прысіліць сыноў вясельнага палацу поставаць, пакуль ізь імі малады?
35 Але настануць дні, калі адберуць у іх маладога, і тады будуць поставаць тыя дні».
36 I сказаў таксама прыпавесьці ім: «Ніхто не аддзірае лапіка ад новага адзецьця, каб прышыць да старога, бо новае падзярэць, і лапік із новага ня годзіцца да старога.
37 «I ніхто ня ільлець маладога віна ў старыя скураныя мяхі, бо маладое віно прарвець мяхі, і разальлецца, і мяхі загінуць.
38 Але маладое віно маюць ліць у мяхі новыя; і захаваюцца абое.
39 I ніхто, піўшы старое, зараз не захоча новага, бо кажа: ,старое лепшае'».
Евангеля подле сьвятога Лукі, 5 глава