1 Псальма Асафова. Уважай, людзе мой, на навуку маю; нахініце вушы свае да слоў вуснаў маіх.
2 Я адчыню вусны свае ў прыпавесьці, выкажу загадкі із старавечча.
3 Што мы чулі а даведаліся, што бацькі нашы сказалі нам,
4 Мы не схаваем ад дзяцей іхных, але паведамім аж да апошняга роду хвалы СПАДАРОВЫ, і магутнасьць Ягоную, і дзіва Ягонае, што Ён учыніў.
5 Ён пастанавіў сьветчаньне ў Якаву і прызначыў права ў Ізраелю, каторае расказаў бацьком нашым паведамляць дзяцём іхным,
6 Каб ведала апошняе пакаленьне, дзеці, што народзяцца, каб паўсталі і паведамілі сыном сваім,
7 Каб мелі надзею на Бога, і не забыліся ўчынкаў Божых, і расказаньні Ягоныя дзяржалі,
8 I каб ня былі, як айцове іхныя, бунтоўны а ўпорлівы род, што не прыгатаваў сэрца свайго, каторага дух быў няверны Богу.
9 Сынове Яхрэмавы, узброеныя лучнікі, абярнуліся назад у дзень бітвы;
10 Не зьдзяржалі змовы Божае і ў Праве Ягоным адмовіліся хадзіць;
11 I забыліся ўчынкі Ягоныя і дзівы, што Ён паказаў ім.
12 Перад відам айцоў іхных Ён учыніў дзіва ў зямлі Ягіпецкай, на полю Цоан:
13 Раськяпіў мора, і правёў іх перазь яго, і пастанавіў воды, як стог;
14 Вёў іх булаком удзень і ўсю ноч агняным сьвятлом;
15 Раськяпляў скалы на пустыні й даваў шмат піць, бы з глыбіняў;
16 Із скалы тачыў ручаі і зводзіў воды рэкамі.
17 Яны, адылі, грашылі яшчэ больш супроці Яго, бунтуючыся супроці Навышняга на пустыні;
18 I спакушалі Бога ў сэрцу сваім, просячы ежы, каторай жадалі;
19 Гукалі супроці Бога, кажучы: «Можа Бог прыгатаваць стол на пустыні?
20 Вось, выцяў Ён у скалу, і пацякла вада, і паліліся рэкі; ці можа Ён і хлеб даць? ці прыгатаваў і мяса люду Свайму?»
21 Затым пачуў СПАДАР і загневаўся; цяпло загарэлася на Якава, і таксама гнеў Ягоны ўзьняўся на Ізраеля;
22 Бо яны ня верылі ў Бога й не спадзяваліся на спасеньне Ягонае.
23 Расказаў Ён, адылі, згары булаком, і дзьверы нябёс рашчыніў,
24 I, бы дождж, даў ім манну есьці, і збожжа зь нябёс даў ім.
25 Хлеб дужасілаў ела людзіна; еміны паслаў ім даволі.
26 Прычыніў, каб усходні вецер веяў на нябёсы, і вывеў сілаю сваёю вецер паўднявы;
27 Пусьціў ім мяса, бы пыл, і, бы пясок морскі, птушкі крылатыя;
28 I кінуў іх сярод табару іхнага, усі навокал сялібаў іхных.
29 I елі а вельма пад’елі, і жаданьне іхнае нёс ім.
30 Але перш чымся яны досыць учынілі жаданьню свайму, пакуль ежа была яшчэ ў ратох іхных,
31 Гнеў Божы ўзьняўся на іх, і найсытшых ізь іх Ён паразіў, і выборных людзёў Ізраеля паваліў.
32 Напярэк усяму гэтаму яны ўсе грашылі і ня верылі ў дзіва Ягонае.
33 Затым Ён дакончыў у марнасьці дні іхныя і гады іхныя ў ляку.
34 Як Ён паразіў іх, яны шукалі Яго; яны каяліся й шукалі Бога рупатліва;
35 Успаміналі, што Бог — скала іхная, і Бог Найвышшы — адкупіцель іхны;
36 Але лісьлівілі Яму вуснамі сваімі, манілі Яму языкамі сваімі;
37 Серца ж іхнае было некажначаснае зь Ім, яны ня былі верныя змове Ягонай.
38 Ён, адылі, будучы спагадлівы, дараваў бяспраўе іхнае й ня зьнішчыў іх; часьцей а часьцей адварачаў гнеў Свой, і ня будзіў усяго гневу Свайго,
39 I помнеў, што яны цела, вецер, што праходзе й не зварачаецца.
40 Як часта яны немарасьцілі Яго на пусташы і засмучалі Яго на пустыні!
41 Ізноў а ізноў спакушалі Бога, і абмяжалі Сьвятога Ізраелявага.
42 Ня памятавалі рукі Ягонае, дня, калі Ён адкупіў іх ад непрыяцеля,
43 Калі Ён чыніў знакі Свае ў Ягіпце і чудосы Свае на полю Цоану.
44 I абярнуў у кроў рэкі іхныя і цур’і іхныя, каб ня пілі;
45 I паслаў на іх раі мухаў, каторыя жэрлі іх, і жабы, каторыя губілі іх;
46 Аддаў вусені плады іхныя і цяжкую працу іхную шаранчы;
47 Пабіў градам вінішчы іхныя і сікаморы іхныя марозам;
48 Аддаў буйны статак іхны граду і драбны статак іхны пяруном;
49 Паслаў на іх шпаркі гнеў Свой, злосьць, абурэньне, уціск, насланьнё злых ангілаў;
50 Зрабіў сьцежку гневу Свайму, ня крыў душы іхнае ад сьмерці і жыцьці іхныя мору аддаў;
51 Паразіў усіх першакоў у Ягіпце, першыя сілы іхныя ў буданох Хамавых;
52 I пагнаў, як авечкі, люд Свой, і вёў іх на пусташы, бы статак;
53 Вёў іх бясьпечна, і яны не баяліся, але непрыяцеляў іхных пакрыла мора;
54 I прывёў іх аж да граніцы сьвятыні Свае, да гары тае, каторую правіца Ягоная прыдбала;
55 I выгнаў народы перад відам іхным, і прызначыў ім шнюром спадак іхны, і асяліў плямёны Ізраелявы ў буданох іхных.
56 Яны, адылі, спакушалі й бунтаваліся супроці Найвышшага Бога, і не захавалі сьветчаньняў Ягоных;
57 Але адступілі а ізрадзілі, як айцове іхныя, перавярнуліся, як ізрадлівы лук;
58 I квялілі Яго да гневу ўзвышшамі сваімі, выразанымі балванамі сваімі прывялі Яго да завісьці.
59 Пачуў Бог, і загневаўся, і вельма збрыдзіў Ізраеля;
60 Пакінуў сялібу Сваю ў Шыле, будан, ідзе Ён жыў памеж людзёў;
61 Выдаў у палон сілу Сваю і харашыню Сваю ў руку ўцісканьніка;
62 I аддаў пад меч люд Свой, і загневаўся на спадак Свой.
63 Маладзёнаў ягоных жэрла цяпло, і дзеўкі іхныя ня мелі вясельнае песьні;
64 Сьвятары іхныя палі ад мяча, і ўдовы іхныя не галасілі.
65 I прачхнуўся Спадар бы зо сну, як дужасіл, што гукае ад віна,
66 I паразіў праціўнікаў Сваіх у зад, на вечны сорам аддаў іх.
67 Пагрэбаваў буданом Язэпавым, і плямені Яхрэмавага не абраў;
68 Але абраў плямя Юдзіна, гару Сыён, каторую Ён любе;
69 Пастанавіў, як вышыню, сьвятыню Сваю, як зямлю, каторую ўмацаваў на векі.
70 Абраў Давіда, слугу Свайго, і ўзяў яго з авечніку;
71 Ад дагляданьня авец прывёў яго пасьціць Якава, люд Свой, Ізраэля, спадак Свой.
72 I ён пасьціў іх беззаганным сэрцам, і вадзіў іх зручнасьцю рук сваіх.
Псалтыр, псалом 77