1 Галілуя! Дзякуйце СПАДАРУ бо добры, бо на векі міласэрдзе Ягонае.
2 Хто можа выказаць сілы СПАДАРОВЫ, даць пачуць усю хвалу Ягоную?
3 Шчасьлівыя тыя, што дзяржаць суд і чыняць справядліва ў кажным часе.
4 Памятуй мяне, СПАДАРУ, із зычлівасьці да люду Свайго; даведайся да мяне спасеньням Сваім.
5 Каб пабачыць дабро абраных Тваіх, цешыцца зь весялосьці народу Твайго, хваліцца спадкам Тваім.
6 Мы ізграшылі з бацькамі сваімі, дазвалялі сабе бяспраўе, нягодна рабілі.
7 Айцове нашы ў Ягіпце ня ўцямілі чудосаў Тваіх, ня памятавалі множасьці ласкаў Тваіх, але наракалі ля мора, ля Чырвонага мора.
8 Але Ён выбавіў іх дзеля імені Свайго, каб абясьціць магутнасьць Сваю.
9 Крыкнуў Ён на Чырвонае мора, і яно высахла; і правёў іх глыбінямі, як пустынёю;
10 I выбавіў іх ад рукі ненавідзячага, і адкупіў іх ад рукі непрыяцеля;
11 I воды пакрылі варагоў іхных, ні воднага зь іх не засталося.
12 Тады яны паверылі словам Ягоным, яны пяялі славу Яму.
13 Яны борзда забыліся ўчынкі Ягоныя, не чакалі рады Ягонае;
14 Але бязьмерна галіліся на пустыні й спакушалі Бога на пустыні.
15 I Ён даў ім, чаго яны прасілі, паслаў, адылі, высіленьне душы іхнай.
16 Таксама пазавідавалі Масею ў табару, Аарону, сьвятому СПАДАРОВАМУ.
17 Раськяпілася зямля, і праглынула Дафана, і пакрыла груд Авірамоў;
18 I загарэлася цяпло ў грудзе іхным, і поламя спаліла нягодных.
19 Зрабілі цяпло на Горыве й кланяліся літаму абразу;
20 Значыцца, яны памянялі славу сваю на абраз вала, што есьць траву;
21 Забыліся Бога, Спаса свайго, Каторы ўчыніў вялікія рэчы ў Ягіпце,
22 Чудоўныя ўчынкі ў зямлі Хамовай, страшныя рэчы ля Чырвонага мора.
23 I сказаў, што маніўся зьнішчыць іх, калі б не Масей, абраны Ягоны, стаў у раськепіне перад Ім, каб адвярнуць гнеў Ягоны ад зьнішчэньня.
24 Нават яны пагрэбавалі зямлёю жаданаю, не паверылі слову Ягонаму;
25 Але наракалі ў буданох сваіх, ня слухалі голасу СПАДАРОВАГА.
26 I падняў Ён руку Сваю на іх, каб паваліць іх на пустыні,
27 I паваліць насеньне іхнае ў народах, і насеньне іхнае па землях.
28 I спрагліся із Ваал-Пеорам, і елі аброкі мерцьвякоў,
29 I квялілі ўчынкамі сваімі, і выбух меж іх мор.
30 Тады паўстаў Фінегас, і зрабіў суд, і мор запыніўся.
31 I гэта далічана яму да справядлівасьці з пакаленьня да пакаленьня аж на векі.
32 I загнявілі таксама ля водаў Мерывы, і блага вышла Масею зь іх прычыны;
33 Бо яны зьнемарасьцілі дух ягоны, ажно ён зяўнуў вуснамі сваімі.
34 Ня выгубілі народы, што да каторых СПАДАР расказаў ім;
35 Але зьмяшаліся з паганамі й наўчыліся ўчынкаў іхных;
36 Пачалі служыць балваном іхным, і яны сталі ім сецяй;
37 Сыноў сваіх а дачкі свае абракалі нячысьцікам;
38 I разьлівалі нявінную кроў, кроў сыноў сваіх а дачок сваіх, каторых яны абракалі балваном Канаанскім, і сплюгавілася зямля крывёю.
39 I сплюгавіліся справамі сваімі, і ўвыйшлі ў бязулства ўчынкамі сваімі.
40 Затым запалаў СПАДАР гневам на люд Свой, ажно Ён брыдзіўся спадкам Сваім;
41 I аддаў іх у рукі паган, і панавалі над імі ненавідзячыя іх.
42 Таксама непрыяцелі іхныя ўціскалі іх, і яны былі падданы пад руку іх.
43 Шмат разоў Ён вывальняў іх; але яны немарасьцілі Яго радамі сваімі, і скволелі бяспраўям сваім.
44 Ён абачыў гароту іхную, як пачуў галашэньне іхнае,
45 I ўспомнеў змову Сваю зь імі, і пажалеў подле множасьці міласэрдзя Свайго;
46 I дараваў іх спагадлівасьцяй тых, што ўзялі іх у палон.
47 Выбаў нас, СПАДАРУ, Божа наш, і зьбяры нас з памеж паган, каб дзякавалі сьвятому імені Твайму, хваліліся хвалою Тваёю.
48 Дабраславёны СПАДАР, Бог Ізраеляў, ад веку і да веку! I няхай увесь люд скажа: «Амін!» Галілуя!
Псалтыр, псалом 105