1 І прыбылі Зіфейцы ў Гіву да Саўла, і сказалі: «Ведай, Давід хаваецца на ўзгорышчы Гахіля, што на канцы пустыні».
2 І сабраўся Саўл, і вырушыў ў пустыню Зіф, а з ім тры тысячы мужчынаў, выбранцоў Ізраіля, каб адшукаць Давіда ў пустыні Зіф.
3 І разлажыўся табарам Саўл на ўзгорышчы Гахіля, на скраю пустыні каля дарогі. А Давід знаходзіўся ў пустыні, і ўбачыў, што выйшаў Саўл за ім у пустыню.
4 І паслаў ён выведчыкаў, і ўпэўніўся, што Саўл сапраўды прыйшоў.
5 І ўстаў Давід, і прыйшоў да месца, дзе быў Саўл. І ўбачыў ён месца, дзе спаў Саўл і Абнэр, сын Нэра, начальнік войска. А Саўл спаў у намёце, і астатні народ вакол яго.
6 І сказаў Давід Ахімэлеху Хетыту і Абішаю, сыну Цэруі, брату Ёава: «Хто пойдзе са мною ў табар да Саўла?» Сказаў Абішай: «Я пайду з табой».
7 І пайшлі Давід і Абішай цішком ноччу да людзей, і вось, Саўл ляжыць і сьпіць ў намёце, і дзіда ягоная ўбіта ў зямлю каля галавы ягонай, а Абнэр і народ спалі вакол яго.
8 І сказаў Абішай Давіду: «Сёньня Бог аддае ворага твайго ў рукі твае. Цяпер дазволь, і я прыб’ю яго дзідаю да зямлі раз, і другі ўжо раз ня будзе патрэбы».
9 І сказаў Давід Абішаю: «Не забівай яго, бо ці ж можа быць не вінаваты той, хто падняў руку сваю на памазанца ГОСПАДАВАГА?»
10 І сказаў Давід: «На жыцьцё ГОСПАДА, толькі ГОСПАД пакарае яго, або прыйдзе дзень ягоны і ён памрэ, або загіне, пайшоўшы на вайну.
11 Няхай захавае мяне ГОСПАД, каб я падняў руку сваю на памазанца ГОСПАДАВАГА. А цяпер вазьмі дзіду, што каля галавы ягонай і посуд з вадой, і пойдзем».
12 І ўзяў Давід дзіду і посуд з вадою, які быў каля галавы Саўла, і яны пайшлі. І ніхто іх ня бачыў, і ніхто ня ведаў, і ніхто не прачнуўся, бо ўсе спалі покатам, бо сон ад ГОСПАДА зыйшоў на іх.
13 І перайшоў Давід на другі бок, і стаў на вяршыні гары здалёку, і быў вялікі прастор між імі.
14 І закрычаў Давід да людзей Абнэра, сына Нэра: «Абнэр, чаму не адказваеш?» Абнэр у адказ загаманіў яму: «Хто ты? Чаму ты клічаш валадара?»
15 І Давід зноў загукаў у бок Абнэра: «Ці ты не мужчына? І хто зраўняецца з табой у Ізраілі? Дык чаму ты не пільнаваў гаспадара свайго, валадара? Бо нехта з народу ўваходзіў, каб забіць валадара, гаспадара твайго.
16 Ня добра тое, што ты зрабіў. На жыцьцё ГОСПАДА! Заслужыліся вы на сьмерць, бо не пільнавалі гаспадара свайго, памазанца ГОСПАДАВАГА. Вось цяпер паглядзі, дзе дзіда валадара і дзе посуд з вадою, што стаяў каля галавы ягонай?»
17 І пазнаў Саўл голас Давіда, і сказаў: «Ці гэта голас твой, сыне мой Давід?» Давід адказаў: «Гэта голас мой, гаспадару мой, валадар».
18 І сказаў: «Чаму гаспадар мой перасьледуе слугу свайго? Што я зрабіў? Ці ёсьць што благое ў руцэ маёй?
19 Вось цяпер няхай паслухае, гаспадар мой, валадар, словы слугі свайго. Калі ГОСПАД намовіў цябе злавацца на мяне, няхай будзе Яму прыемная пахкая ахвяра. Але калі людзі, няхай будуць яны праклятыя перад ГОСПАДАМ, бо выгналі яны мяне сёньня, каб я ня меў часткі ў спадчыне ГОСПАДА, кажучы: “Ідзі і служы багам чужым”.
20 Але няхай кроў мая ня будзе вылітая на зямлю далёка ад ГОСПАДА. Бо валадар Ізраіля выбраўся, каб цікаваць на жыцьцё маё, як палюецца ў гарах на курапатку».
21 І адказаў Саўл: «Саграшыў я. Вярніся, сыне мой Давід, бо ўжо ніколі больш не зраблю табе крыўды, за тое, што дарагая была сёньня ў вачах тваіх душа мая. Відаць, што я быў неразумны, шмат разоў памыляўся».
22 І сказаў яму Давід: «Вось дзіда валадара. Няхай пяройдзе хто з слугаў і возьме яе.
23 А ГОСПАД аднагародзіць кожнаму паводле справядлівасьці ягонай і вернасьці. Аддаў цябе сёньня ГОСПАД у рукі мае, але я не хацеў падымаць рукі сваёй на памазанца ГОСПАДАВАГА.
24 І як каштоўным было жыцьцё тваё ў вачах маіх, так няхай каштоўным будзе жыцьцё маё ў вачах ГОСПАДА, і няхай абароніць Ён мяне ад усякага няшчасьця».
25 І сказаў Саўл Давіду: «Дабраслаўлёны ты, сын мой Давід, бо ўсё, што будзеш рабіць, зробіш, і будзеш мець посьпех». І Давід пайшоў дарогай сваёй, а Саўл вярнуўся на месца сваё.
Першая кніга Самуэля, 26 глава