1 І ў Міцпе сыны Ізраіля злажылі прысягу: «Ніхто з нас ня выдасьць замуж дачкі сваёй за сыноў Бэн’яміна».
2 І пайшоў народ у Бэтэль, і перад Богам былі аж да вечара, галосячы і ў голас плачучы, і молячыся:
3 «Чаму, ГОСПАДЗЕ, Божа Ізраіля, сталася, што ў народзе Тваім сёньня ня стала ў Ізраіля аднаго пакаленьня?»
4 І назаўтра, устаўшы на сьвітаньні, паставілі ахвярнік і склалі на ім ахвяры цэласпаленьня і ахвяры мірныя.
5 І сказалі сыны Ізраіля: «Хто з усіх пакаленьняў Ізраіля не прыйшоў на супольны сход перад ГОСПАДАМ?» Бо зьвязаліся яны ўрачыстаю прысягаю, што памрэ той, хто ня прыйдзе ў Міцпу да ГОСПАДА.
6 І сыны Ізраіля, пранятыя жалем дзеля брата свайго Бэн’яміна, казалі: «Ня стала сёньня аднаго пакаленьня ў Ізраілі.
7 Што мы зробім, каб тыя, што засталіся, займелі жонкі? Бо ўсе мы прысяглі перад ГОСПАДАМ, што не дамо ім за жонкі дочак нашых».
8 І сказалі яны: «Якое з усіх пакаленьняў Ізраіля не прыйшло да ГОСПАДА ў Міцпу?» І вось з жыхароў Ябэш у Гілеадзе ніхто не прыйшоў на супольны сход у табар,
9 і калі народ быў пералічаны, ніхто з іх ня быў знойдзены.
10 І грамада паслала туды дванаццаць тысячаў ваяроў, і загадала ім: «Ідзіце і выбіце жыхароў Ябэшу Гілеадзкага вострывам мяча, і жанчын, і дзяцей іхніх.
11 Вось што зробіце: усіх мужчынаў і жанчынаў, якія пазналі мужа, пазабівайце».
12 І знайшлі яны сярод жыхароў Ябэшу чатырыста дзяўчат, якія не пазналі мужа, і прывялі іх у табар у Шыло ў зямлі Ханаан.
13 І грамада паслала пасланцоў да сыноў Бэн’яміна, якія былі на скале Рымон, каб аб’явілі ім мір.
14 І вярнуліся сыны Бэн’яміна ў той час, і далі ім жонак з дачок Ябэшу Гілеадзкага, але не хапіла для іх усіх.
15 І народ вельмі моцна шкадаваў дзеля Бэн’яміна, што ГОСПАД не захаваў цэласьці пакаленьняў Ізраіля.
16 І сказалі старшыні сходу: «Што зробім з рэштаю, якія не атрымалі жонак? Бо ўсе жанчыны ў Бэн’яміна пагінулі».
17 І сказалі яны: «Спадчынная зямля застаецца ацалелым сынам Бэн’яміна, каб не прапала адно пакаленьне ў Ізраіля.
18 Дачок сваіх ня можам ім даць, бо зьвязаныя мы прысягаю: “Пракляты, хто дасьць дачку сваю за жонку Бэн’яміну!”»
19 І сказалі: «Кожны год бывае сьвята ГОСПАДАВА ў Шыло, які на поўнач ад Бэтэлю, а на захад ад дарогі, што ідзе з Бэтэлю ў Сыхем, і на поўдзень ад Лебоны».
20 І загадалі яны сынам Бэн’яміна, кажучы: «Ідзіце і схавайцеся ў вінаградніках.
21 Калі ўбачыце дзяўчатаў з Шыло, якія выйшлі ў карагодах таньчыць, выходзьце хутка з вінаграднікаў і хапайце іх, кожны сабе жонку, і вядзіце ў зямлю Бэн’яміна.
22 Калі ж бацькі іхнія або браты прыйдуць да нас жаліцца, мы скажам ім: “Пашкадуйце нас і іх, бо не здабылі мы ім жонкі на вайне, а вы таксама, калі б ім далі — саграшылі б”».
23 І сыны Бэн’яміна зрабілі так, як ім было загадана, і ўзялі жонак па ліку сваім, з тых, якія таньчылі. І вярнуліся яны ў спадчыну сваю, і адбудавалі гарады свае, і жылі ў іх.
24 І сыны Ізраіля вярнуліся адтуль кожны да пакаленьня свайго і да роду свайго, і пайшлі кожны ў спадчыну сваю.
25 У тыя дні не было валадара ў Ізраілі, і кожны, што яму здавалася слушным, тое і рабіў.
Кніга Судзьдзяў, 21 глава