1 Тады сабраў Салямон усіх старшыняў Ізраіля, усіх кеязёў пакаленьняў, усіх начальнікаў родаў сыноў Ізраіля да сябе ў Ерусалім, каб перанесьці Каўчэг Запавету ГОСПАДА з гораду Давідавага, з Сыёну.
2 І сабраўся да валадара Салямона ўвесь Ізраіль у месяцы Этанім на сьвята, якое ў сёмым месяцы.
3 І прыйшлі ўсе старшыні Ізраіля, і сьвятары ўзялі Каўчэг,
4 і перанесьлі Каўчэг ГОСПАДА, Намёт Спатканьня і ўсе рэчы сьвятыя, якія былі ў Намёце, і несьлі іх сьвятары і лявіты.
5 І валадар Салямон і ўсё зграмаджэньне Ізраіля, якое сабралася пры ім, ішлі перад Каўчэгам і складалі ахвяры з авечак і валоў так шмат, што ані запісаць, ані палічыць нельга было.
6 І ўнесьлі сьвятары Каўчэг Запавету ГОСПАДА у давір сьвятыні, у Мейсца Найсьвяцейшае, пад крылы херувімаў.
7 Бо херувімы раскінулі крылы над мейсцам Каўчегу і закрывалі Каўчэг і насілы ягоныя зьверху.
8 Насілы гэтыя былі такія доўгія, што канцы іхнія былі бачныя звонку перад Мейсцам Найсвяцейшым, а цяпер не было іх бачна. І яны там аж да гэтага дня.
9 У Каўчегу не было нічога, акрамя дзьвюх каменных табліцаў, якія туды палажыў Майсей пад Харэвам, калі ГОСПАД заключыў запавет з сынамі Ізраіля пад час выхаду іх з зямлі Эгіпетскай.
10 Калі сьвятары выйшлі са сьвятыні, воблака запоўніла Дом ГОСПАДА.
11 І не маглі сьвятары стаяць і спаўняць службу з прычыны гэтага воблака, бо хвала ГОСПАДА напоўніла Дом ГОСПАДА.
12 І сказаў Салямон: «ГОСПАД сказаў, што будзе жыць у хмары.
13 Я пабудаваў дом на пражываньне Табе, месца пражываньня Твайго на вякі».
14 І павярнуў валадар аблічча сваё, і дабраславіў усю царкву Ізраіля, а ўся царква Ізраіля стаяла.
15 І маліўся ён: «Дабраслаўлёны ГОСПАД, Бог Ізраіля, Які сказаў вуснамі Сваімі Давіду, бацьку майму, і зьдзейсьніў гэта рукою Сваёю, кажучы:
16 “Ад таго дня, у які Я вывеў народ Мой, Ізраіля, з Эгіпту, з усіх пакаленьняў Ізраіля ня выбраў Я гораду для пабудовы сьвятыні, каб імя Маё было ў ёй, але выбраў Я Давіда, каб быў ён над народам Маім, Ізраілем”.
17 Давід, бацька мой, хацеў пабудаваць дом для імя ГОСПАДА, Бога Ізраіля,
18 але ГОСПАД сказаў Давіду, бацьку майму: “Тое, што ты задумаў у сэрцы тваім, каб пабудаваць дом для імя Майго, добра ты зрабіў.
19 Аднак ты не пабудуеш сьвятыню гэтую, але сын твой, які выйдзе з паясьніцы тваёй, ён пабудуе дом для імя Майго”.
20 І зьдзейсьніў ГОСПАД слова Сваё, якое сказаў. І заняў я месца Давіда, бацькі майго, і сеў на пасадзе Ізраіля, як прадказаў ГОСПАД. І пабудаваў я дом для імя ГОСПАДА, Бога Ізраіля.
21 І там прыгатаваў я месца для Каўчэга, у якім Запавет ГОСПАДА, які Ён заключыў з бацькамі нашымі, калі вывеў іх з зямлі Эгіпецкай».
22 І стаў Салямон перад ахвярнікам ГОСПАДА, і ў прысутнасьці ўсёй царквы Ізраіля працягнуў рукі свае ў неба і маліўся:
23 «ГОСПАДЗЕ, Божа Ізраіля! Няма падобна Табе Бога ані ў небе ўверсе, ані на зямлі ўнізе. Ты захоўваеш запавет і міласэрнасьць для слугаў Тваіх, якія служаць Табе ўсім сэрцам сваім.
24 Ты споўніў слузе Твайму, Давіду, бацьку майму, тое, што абяцаў яму. Тое, што Ты вуснамі Тваімі сказаў яму, сёньня Ты зьдзейсьніў рукою Тваёю.
25 І цяпер, ГОСПАДЗЕ, Божа Ізраіля, споўні слузе Твайму Давіду, бацьку майму, тое, што абяцаў яму, кажучы: “Ня будзе забраны ў цябе нашчадак спрад аблічча Майго. Ён будзе сядзець на пасадзе Ізраіля, калі сыны твае будуць трымацца шляху Майго, каб хадзіць перада Мною, як ты хадзіў перад абліччам Маім”.
26 І цяпер, Божа Ізраіля, няхай спраўдзяцца словы Твае, якія гаварыў Ты слузе Твайму, Давіду, бацьку майму.
27 Ці ж можна падумаць, што Бог сапраўды будзе жыць на зямлі? Калі неба і нябёсы нябёсаў ня могуць ахапіць Цябе, што ж тады Дом гэты, які Я пабудаваў Табе!
28 Але Ты зваж на маленьне слугі Твайго і на просьбы ягоныя, ГОСПАДЗЕ, Божа мой. Пачуй сьпеў і малітву, якою кліча Цябе сёньня слуга Твой.
29 Няхай зьвернуты будуць вочы Твае на Дом гэты днём і ноччу, на месца, пра якое Ты казаў: “Там будзе імя Маё”, і выслухай малітву, якою ўпрошвае Цябе слуга Твой у мейсцы гэтым.
30 І выслухай просьбу слугі Твайго і народу Твайго Ізраіля, якія будуць маліцца ў мейсцы гэтым. І ты пачуй з мейсца знаходжаньня Твайго ў нябесах, і выслухай, і будзь спагадны.
31 Калі хто саграшыць супраць бліжняга свайго, і пасьля той пакліча яго пад прысягу перад ахвярнік Твой у сьвятыні гэтай,
32 тады Ты выслухай з неба і правядзі суд, і рассудзі слугаў Тваіх, асуждаючы ліхога, каб на галаву ягоную спала адказнасьць за ўчынкі ягоныя, і апраўдваючы праведнага, даючы яму паводле праведнасьці ягонай.
33 Калі народ Твой, Ізраіль, будзе пабіты ворагам за тое, што ён саграшыў адносна Цябе, але яны навернуцца да Цябе, і, клічучы імя Тваё, прыйдуць у сьвятыню гэтую маліцца і прасіць Цябе,
34 Ты выслухай іх з неба і даруй грэх народу Твайго, Ізраіля, і вярні іх зноў у зямлю, якую Ты даў бацькам іхнім.
35 Калі неба замкнецца і ня будзе дажджу дзяля грахоў іхніх, дык калі яны будуць маліцца ў мейсцы гэтым і клікаць імя Тваё, і адвернуцца ад грэху свайго дзеля кары,
36 тады Ты выслухай іх з небе і адпусьці грэх слугаў Тваіх і народу Твайго, Ізраіля, і пакажы ім шлях добры, па якім маюць ісьці, і дай дождж на зямлю Тваю, якую Ты даў ім на ўласнасьць.
37 Калі на зямлі запануе голад або пошасьць, засуха, іржа або саранча, чэрві або калі вораг націсьне на брамы, або прыйдзе якая кара або хвароба,
38 тады ўсякую малітву, усякую просьбу паасобнага чалавека або ўсяго народу Твайго, Ізраіля, калі хто, стрывожаны карай у сэрцы сваім, працягне рукі да сьвятыні гэтай,
39 Ты выслухай з неба, з мейсца знаходжаньня Твайго, і зьлітуйся, і дай кожнаму паводле шляхоў ягоных, бо Ты бачыш сэрца ягонае, бо Ты толькі адзін пранікаеш сэрцы сыноў чалавечых,
40 каб яны баяліся Цябе ў-ва ўсе дні, пакуль жывуць на зямлі, якую Ты даў бацькам нашым.
41 Таксама калі чужынец, які не з народу Твайго, Ізраіля, прыйдзе з далёкага краю дзеля імя Твайго,
42 бо і яны пачуюць пра імя Тваё вялікае, і руку Тваю моцную, і плячо Тваё ўзьнятае, і прыйдзе ён, і будзе прасіць у мейсцы гэтым,
43 Ты выслухай з неба, з мейсца знаходжаньня Твайго, і зрабі ўсё, пра што прасіць Цябе будзе чужынец, каб ведалі ўсе народы зямлі імя Тваё і баяліся Цябе, як народ Твой, Ізраіль, і каб ведалі, што імем Тваім называецца сьвятыня гэтая, якую я пабудаваў.
44 Калі выйдзе народ Твой на вайну супраць ворагаў сваіх дарогаю, якою Ты іх пашлеш, і яны памоляцца да Цябе, зьвярнуўшыся да гораду, які Ты выбраў, і да сьвятыні, якую я пабудаваў для імя Твайго,
45 Ты выслухай з неба маленьні іхнія і просьбу іхнюю, і ўчыні ім справядлівасьць.
46 Калі яны саграшаць адносна Цябе, а няма чалавека, які б не грашыў, і Ты загневаешся, і аддасі іх у рукі ворагаў іхніх, і будуць яны як палонныя, выведзеныя ў зямлю ворагаў далёка або блізка,
47 і калі яны схамянуцца ў сэрцы сваім у мейсцы палону іхняга і, навярнуўшыся, будуць прасіць Цябе, і ў няволі сваёй будуць маліцца: “Саграшылі мы, ліха чынілі, беззаконьне рабілі”,
48 і навернуцца да Цябе ўсім сэрцам сваім і ўсёю душою сваёй у зямлі ворагаў, што ўзялі іх у палон, і будуць маліцца, зьвярнуўшыся ў бок зямлі сваёй, якую даў Ты бацькам іхнім, і да гораду, які Ты выбраў, і да сьвятыні, якую пабудаваў я для імя Твайго,
49 Ты выслухай з неба, з мейсца знаходжаньня Твайго маленьні іхнія і просьбы іхнія, і зьяві ім суд,
50 і пашкадуй народ Твой, які саграшыў перад Табою, і прабач усе праступкі іхнія, якімі яны правініліся адносна Цябе, і зьяві ім міласэрнасьць перад абліччам тых, якія ўзялі іх ў палон, каб яны зьлітаваліся над імі,
51 бо яны — народ Твой і спадчына Твая, бо Ты вывеў іх з зямлі Эгіпецкай, з сярэдзіны печы жалезнай.
52 Няхай вочы Твае будуць адкрытыя на малітвы слугі Твайго і народу Твайго, Ізраіля, і Ты выслухай іх у-ва ўсім, пра што яны моляць Цябе.
53 Бо Ты выбраў іх з усіх народаў у спадчыну Сабе, як сказаў Ты праз слугу Твайго Майсея, калі Ты, Госпадзе ГОСПАДЗЕ, вывеў бацькоў нашых з Эгіпту».
54 Калі Салямон скончыў малітву гэтую і просьбу да ГОСПАДА, ён устаў спрад ахвярніка ГОСПАДАВАГА, бо быў укленчыўшы на абодва калены, а рукі ягоныя былі ўзьняты ў неба.
55 І ўстаў ён, і дабраславіў, узвысіўшы голас, усю царкву Ізраіля, кажучы:
56 «Дабраслаўлёны ГОСПАД, Які даў супакой усяму народу Свайму, Ізраілю, усё, як прадказваў. І споўнілася кожнае добрае слова, якое Ён сказаў праз Майсея, слугу Свайго.
57 Няхай будзе ГОСПАД, Бог наш, з намі, як быў з бацькамі нашымі, не пакідаючы нас і не адкідваючы нас,
58 але няхай Ён нахіне сэрцы нашыя да Сябе, каб мы хадзілі шляхамі Ягонымі, выконваючы прыказаньні Ягоныя, пастановы і закон, якія Ён даў бацькам нашым.
59 І няхай будуць словы гэтыя, якімі я маліўся перад ГОСПАДАМ, блізкія ГОСПАДУ, Богу нашаму, днём і ноччу, каб Ён чыніў справядлівасьць слузе Свайму і народу Свайму, Ізраілю, штодзень,
60 каб ведалі ўсе народы зямлі, што толькі ГОСПАД ёсьць Бог, і няма іншага.
61 І няхай будзе сэрца вашае шчырым з ГОСПАДАМ, Богам нашым, каб хадзілі вы паводле пастановаў Ягоных і захавалі прыказаньні Ягоныя, як гэта ёсьць сёньня».
62 Пасьля гэтага валадар і ўвесь Ізраіль разам з ім складалі ахвяры перад ГОСПАДАМ.
63 І Салямон склаў як ахвяру мірную ГОСПАДУ дваццаць дзьве тысячы валоў і сто дваццаць тысячаў авечак. І гэтак асьвяцілі сьвятыню ГОСПАДАВУ валадар і ўсе сыны Ізраіля.
64 У той дзень валадар асьвяціў сярэднюю частку панадворку, які быў перад Домам ГОСПАДА, бо склаў там ахвяру цэласпаленьня, ахвяру хлебную і тлушч ахвяраў мірных, бо ахвярнік мядзяны, які быў перад ГОСПАДАМ, быў за малы, каб памясьціць ахвяры цэласпаленьня, таксама ахвяры хлебныя і тлушч ахвяраў мірных.
65 І сьвяткавалі ўрачыстае сьвята Салямон і ўвесь Ізраіль з ім, вялікая царква, што сабралася з усёй зямлі, ад ўваходу ў Хамат аж да ракі Эгіпецкай, перад ГОСПАДАМ, Богам нашым, сем дзён і сем дзён, разам чатырнаццаць дзён.
66 У восьмы дзень ён адпусьціў народ, і яны дабраславілі валадара, і вярнуліся радасныя ў намёты свае, цешачыся ў сэрцы сваім з усіх дабрадзействаў, якія зьявіў ГОСПАД Давіду, слузе Свайму, і Ізраілю, народу Свайму.
Першая кніга Валадароў, 8 глава