1 Калі набліжаўся час паміраць Давіду, загадаў ён сыну свайму Салямону, кажучы:
2 «Я ўзыходжу на дарогу [жыхароў] усёй зямлі. Ты ж будзь цьвёрды і будзь мужны.
3 І захавай загады ГОСПАДА, Бога твайго, і хадзі шляхамі Ягонымі, і спаўняй пастановы Ягоныя і прыказаньні Ягоныя, і прысуды, і сьведчаньні, як напісана у законе Майсеевым, каб меў ты посьпех у-ва ўсім, што ты будзеш рабіць,, і паўсюль, куды ты пойдзеш,
4 каб зьдзейсьніў ГОСПАД слова Сваё, якое гаварыў мне, кажучы: “Калі сыны твае будуць захоўваць шляхі свае і калі будуць хадзіць перада Мной у праўдзе ўсім сэрцам сваім і ўсёю душою сваёй, то ня будзе адкінуты нашчадак твой ад пасаду Ізраіля”.
5 Ты таксама ведаеш, што зрабіў мне Ёаў, сын Цэруі, што ён зрабіў з двума правадырамі войска Ізраільскага, з Абнэрам, сынам Нэра, і з Амасаем, сынам Етэра, якіх забіў. Ён праліў кроў у час міру, як на вайне, і апаганіў ён крывёй вайны пояс на сьцёгнах сваіх і сандалы на нагах сваіх.
6 Учыні з ім паводле мудрасьці тваёй, каб не дапусьціць сівізны ягонай ў адхлань у супакоі.
7 А сынам Барзілая Гілеадца адгодзішся ласкай, няхай ядуць яны за сталом тваім, бо яны прыйшлі з дапамогаю, калі я ўцякаў перад Абсаломам, братам тваім.
8 Ёсьць пры табе Шымэй, сын Гера, Бэн’ямінец з Бахурыму, які праклінаў мяне ліхім праклёнам, калі я ішоў у Маханаім, але ён сустрэў мяне каля Ярдану, і я пакляўся яму ГОСПАДАМ, кажучы: “Не заб’ю цябе мячом”.
9 Але ты не даруеш яму, бо ты чалавек мудры і ведаеш, што яму зрабіць, і зьвядзеш сівізну ягоную ў крыві ў адхлань».
10 І супачыў Давід з бацькамі сваімі, і быў пахаваны ў горадзе Давідавым.
11 Сорак гадоў валадарыў Давід над Ізраілем: у Хеўроне валадарыў сем гадоў, а ў Ерусаліме — трыццаць тры гады.
12 І сеў Салямон на пасадзе Давіда, бацькі свайго, і валадараньне ягонае было вельмі трывалае.
13 І прыйшоў Адонія, сын Хагіты, да Батшэвы, маці Салямона, і спытала яна ў яго: «Ці мірны прыход твой?» Ён адказаў: «Мірны».
14 І сказаў: «Хачу пагаварыць з табой». Яна сказала яму: «Гавары».
15 І ён сказаў: «Ты ведаеш, што ўлада валадарская належалася мне, і ўвесь Ізраіль вырашыў выбраць мяне на валадара сабе, але валадарства адыйшло ад мяне і дасталася брату майму, бо ГОСПАДАМ яно было дадзена яму.
16 А цяпер я пра адно прашу цябе; не адмаўляй мне». Яна сказала яму: «Кажы, што хочаш».
17 І ён сказаў: «Прашу, каб ты сказала валадару Салямону, бо ён табе не адмовіць, каб за жонку даў мне ён Абішаг, Шунаміцянку».
18 Батшэва сказала: «Добра, заступлюся я за цябе ў валадара».
19 І прыйшла Батшэва да валадара Салямона, каб пагаварыць з ім пра Адонію. І валадар устаў на сустрэчу з ёй, пакланіўся ёй, і сеў зноў на пасад свой. І паставіў ён пасад для маці валадара, і яна села праваруч валадара.
20 І яна сказала яму: «Маю да цябе адну малую просьбу, не адмоў мне». І сказаў ёй валадар: «Прасі, маці мая, бо я не адмоўлю табе».
21 Яна сказала: «Дай Шунаміцянку Абішаг за жонку брату твайму, Адоніі».
22 У адказ сказаў валадар Салямон маці сваёй: «Чаму ты просіш Шунаміцянку Абішаг для Адоніі? Прасі таксама валадарства яму! Ён жа — старэйшы брат мой, мае пры сабе Абіятара, сьвятара, і Ёава, сына Цэруі».
23 І пакляўся валадар Салямон на ГОСПАДА, кажучы: «Няхай гэта і гэта зробіць Бог са мною, калі не на загубу сваю сказаў Адонія гэтае слова.
24 І цяпер, на жыцьцё ГОСПАДА, Які моцна паставіў мяне і пасадзіў на пасад Давіда, бацькі майго, і Які, як прадказваў, пабудаваў мне дом, сёньня Адонія будзе забіты!»
25 І даручыў гэта валадар Салямон Бэнаі, сыну Егаяды, і ён забіў яго, і той памёр.
26 Таксама сьвятару Абіятару валадар загадаў: «Ідзі ў Анатот у сядзібу сваю, бо ты — чалавек, варты сьмерці; але сёньня я не заб’ю цябе, бо ты насіў Каўчэг Госпада ГОСПАДА у прысутнасьці бацькі майго, Давіда, і ты перанёс усе цяжкасьці, якія пераносіў бацька мой».
27 І выгнаў Саялямон Абіятара, каб ня быў ён сьвятаром ГОСПАДА, і споўнілася слова ГОСПАДА, якое Ён сказаў пра дом Гэлія ў Шыло.
28 І дайшла вестка пра гэта да Ёава, бо Ёаў прыхіліўся да Адоніі, хоць да Абсалома не схіляўся. І ўцёк Ёаў у Сялібу ГОСПАДА, і ўхапіўся за рогі ахвярніка.
29 І паведамілі валадару Салямону, што Ёаў уцёк у Сялібу ГОСПАДА і трымаецца за ахвярнік. І паслаў Салямон Бэнаю, сына Егаяды, загадваючы: «Ідзі і забі яго!»
30 І ўвайшоў Бэная ў Сялібу ГОСПАДА, і загадаў яму: «Гэта загадаў валадар. Выходзь!» А той адказаў: «Ня выйду, але тут памру». І пераказаў гэта Бэная валадару: «Гэтак сказаў Ёаў у адказ мне».
31 І загадаў яму валадар: «Зрабі, як ён сказаў табе, і забі яго. Пасьля пахавай яго, і такім чынам ачысьціш мяне і род бацькі майго ад нявіннай крыві, якую выліў Ёаў.
32 Няхай зьверне ГОСПАД кроў ягоную на галаву ягоную за тое, што ён забіў двух чалавек справядлівых, лепшых ад яго, і забіў іх мячом, і ня ведаў гэтага бацька мой, Давід; ён забіў мячом Абнэра, сына Нэра, начальніка войска Ізраіля, і Амасу, сына Етэра, начальніка войска Юды.
33 Няхай зьвернеца кроў іхняя на галаву Ёава і на галаву нашчадкаў ягоных. А для насеньня Давіда і для дому ягонага, і для пасаду ягонага няхай будзе супакой ад ГОСПАДА вечна».
34 І пайшоў Бэная, сын Егаяды, і ўдарыў яго, і забіў. І быў ён пахаваны ў доме сваім у пустыні.
35 Пасьля паставіў валадар Бэнаю, сына Егаяды, начальнікам над войскам замест яго, а Цадока, сьвятара, паставіў на месца Абіятара.
36 І паклікаў валадар Шымэя і загадаў яму: «Пабудуй сабе дом у Ерусаліме і жыві там, і не выходзь адтуль нікуды.
37 У які дзень выйдзеш і пяройдзеш ручай Кедрон, ведай, што цябе заб’юць. Кроў твая спадзе на галаву тваю».
38 Шымэй сказаў валадару: «Добрае слова гэтае. Як гаспадар мой, валадар, загадаў, так і зробіць слуга твой». І на доўгія гады Шымэй абжыўся ў Ерусаліме.
39 І сталася, што праз тры гады два нявольнікі Шымэя ўцяклі да Ахіша, сына Маахі, валадара Гату. І паведамілі Шымэю, што нявольнікі ягоныя ў Гаце.
40 І сабраўся Шымэй, і сеў на асла свайго, і накіраваўся ў Гат да Ахіша адшукаць слугаў сваіх, і прывёў іх з Гату.
41 І паведамілі Салямону, што Шымэй хадзіў у Гат з Ерусаліму і вярнуўся.
42 І паслаў па яго валадар, і сказаў яму: «Ці не запрысяг я табе на ГОСПАДА і папярэдзіў цябе: “У які дзень ты зыйдзеш адсюль і пойдзеш туды ці сюды, ведай, што напэўна памрэш”? Ты адказаў тады мне: “Добрае слова гэтае, якое я пачуў”.
43 Дык чаму не захаваў ты прысягі ГОСПАДАВАЙ і загаду, які я табе даў?»
44 І сказаў валадар Шымэю: «Ты ведаў усё гэтае зло, і ўсьведамляе сэрца тваё, якое зло ты зрабіў бацьку майму, Давіду. Няхай зьверне ГОСПАД ліхоту тваю на галаву тваю.
45 А валадар Салямон няхай будзе дабраслаўлёны, і пасад Давіда няхай будзе трываць перад ГОСПАДАМ вечна».
46 І валадар загадаў Бэнаі, сыну Егаяды, і ён ударыў яго, і забіў, і ён памёр. Такім чынам умацавалася валадарства ў руцэ Салямона.
Першая кніга Валадароў, 2 глава