1 Як Ісус скончыў словы гэтыя, то адышоў з Ґалілеі і прышоў да граніцаў юдэйскіх, на тый бок Ёрдану.
2 За ім пайшло шмат грудоў, і Ён уздаравіў іх там.
3 I прыступіліся да Яго фарысэі, і, спакушаючы Яго, казалі Яму: «Ці з кажнае прычыны дазволена камусь адпушчаць жонку сваю ?»
4 Ён, адказуючы, сказаў ім: «Ці ня чыталі вы, што Тый, Хто стварыў іх на пачатку, мужчынаю й жонкаю ўчыніў іх.
5 I сказаў: ‘Затым пакіне чалавек айца й маці, і прыліпне да жонкі свае, і будуць двое адным целам’;
6 Так што яны ўжо ня двое, але адно цела. Дык, што Бог злучыў, таго людзіна хай не разлучае».
7 Яны кажуць Яму: «Як жа Масей расказаў даваць разводны ліст і адпусьціць яе?»
8 Ён кажа ім: «Масей з прычыны калянасьці сэрца вашага дазволіў вам адпушчаць жонкі вашыя; а спачатку ня было гэтак.
9 Але Я кажу вам, што хто адпусьце жонку сваю не за бязулства і ажэніцца з другой — чужаложа; і хто жэніцца з адпушчанай — чужаложа.
10 Кажуць Яму вучанікі Ягоныя: «Калі такая справа чалавека із жонкаю, то валей не жаніцца».
11 Але Ён сказаў ім: «Ня ўсі зьмяшчаюць гэтае слова, адно каторым гэта дана;
12 Бо ё легчанцы, што нарадзіліся таковымі із жывата маці; і ё легчанцы, каторых людзі вылягчалі; і ё легчанцы, што самы сябе вылягчалі дзеля гаспадарства нябёснага. Хто можа зьмяшчаць, няхай зьмяшчае».
13 Тады прывялі да Яго дзеці, каб Ён узлажыў на іх рукі й памаліўся; вучанікі ж сварыліся на іх.
14 Але Ісус сказаў: «Пусьціце дзеці, не перакажайце ім прыходзіць да Мяне, бо гэткіх ё гаспадарства нябёснае».
15 I, узлажыўшы на іх рукі, пайшоў стуль.
16 I вось, хтось, падышоўшы, сказаў Яму: «Вучыцелю добры! што добрага імне зрабіць, каб мець жыцьцё вечнае?»
17 Ён жа сказаў яму: «Чаму завеш Мяне добрым? Ніхто ня добры, апрача аднаго — Бога. Калі ж хочаш увыйсьці ў жыцьцё, дзяржы расказаньні».
18 Кажа Яму: «Якія?» Ісус жа сказаў: «Не забівай; не чужалож; не крадзі; ня сьветч хвальшыва;
19 Сьці айца й маці, і любі прыяцеля свайго, як самога сябе».
20 Маладзён кажа Яму: «Усе гэта рабіў я з маладосьці свае; чаго яшчэ не стаець імне?»
21 Ісус сказаў яму: «Калі хочаш быць дасканальным, пайдзі, прадай маемасьць сваю і раздай убогім; і будзеш мець скарб на нябёсах; і прыходзь а йдзі за Імною».
22 Пачуўшы слова гэтае, маладзён адышоў смутны, бо ён меў вялікую маемасьць.
23 Ісус жа сказаў вучанікам Сваім: «Запраўды кажу вам, што цяжка багатаму ўвыйсьці ў гаспадарства нябёснае.
24 I ўзноў кажу вам: лягчэй вярблюду прайсьці пераз вушка голкі, чымся багатаму ўвыйсьці ў гаспадарства Божае».
25 Пачуўшы гэта, вучанікі Ягоныя вельмі зумеліся й сказалі: «Дык хто ж можа спасьціся?»
26 А Ісус, глянуўшы, сказаў ім: «Людзём гэта немагчыма, але Богу ўсё магчыма».
27 Тады Пётра, адказуючы, сказаў Яму: «Вось, мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою, што ж нам будзе?»
28 I сказаў ім Ісус: «Запраўды кажу вам, што вы, каторыя пайшлі за Імною, у вадраджэньню, як сядзе Сын Людзкі на пасадзе славы Свае, сядзеце й вы на двананцацёх пасадах судзіць двананцаць пакаленьняў Ізраелявых.
29 I кажны, хто пакіне дамы, альбо братоў, альбо сёстры, альбо айца, альбо маці, альбо жонку, альбо дзеці, альбо землі, дзеля імені Майго, адзяржыць сто разоў, і жыцьцё вечнае спадзець яму.
30 Шмат якія першыя будуць апошнімі, і апошнія — першымі.
Евангеля подле сьвятога Мацьвея, 19 глава