1 Сказаў жа Ён ім і прытчу пра тое, што трэба заўсёды маліцца і не па́даць духам,
2 ка́жучы: у адным горадзе быў нейкі суддзя́, які Бога не баяўся і людзей не саро́меўся.
3 І была́ ў тым горадзе адна ўдава́; і яна прыхо́дзіла да яго і казала: абаранí мяне ад працíўніка майго.
4 А ён доўга не хацеў. Потым жа сказаў сам сабе: хоць я і Бога не баюся, і людзей не саро́меюся,
5 але паколькі ро́біць мне кло́пат гэтая ўдава́, абараню́ яе, каб яна не прыхо́дзіла бяско́нца і не дакуча́ла мне.
6 І сказаў Гасподзь: чуеце, што гаво́рыць суддзя́ няпра́ведны?
7 А хіба́ Бог не ста́не на абарону абра́ннікаў Сваіх, якія клíчуць Яго дзень і ноч, і будзе мару́дзіць у дачыне́нні да іх?
8 Кажу вам, што Ён хутка ста́не на абаро́ну іх. Аднак, Сын Чалавечы, прыйшо́ўшы, ці зно́йдзе веру на зямли?
9 Сказаў жа і да некато́рых, што былí ўпэ́ўнены ў сабе, бы́ццам яны пра́веднікі, а іншых прыніжа́лі, такую прытчу:
10 два чалавекі ўвайшлі ў храм памалíцца: адзін фарысей, а другі мы́тнік.
11 Фарысей, стаўшы, маліўся сам у сабе так: Божа! дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі — рабаўнікí, няпра́ведныя, распу́снікі, або як гэты мы́тнік:
12 пашчу́ два разы на тыдзень, даю́ дзесяцíну з усяго, што набыва́ю.
13 Мы́тнік жа, сто́ячы во́ддаль, не смеў і вачэй узня́ць да неба, а біў сябе ў грудзі, ка́жучы: Божа! будзь мíласцівы да мяне, грэшнага.
14 Кажу вам, што гэты пайшоў у дом свой больш апраўда́ны, чым той: бо кожны, хто ўзвыша́е сябе, будзе прынíжаны, а хто прыніжа́е сябе, будзе ўзвы́шаны.
15 Прыно́сілі да Яго і малы́х дзяцей, каб Ён дакрану́ўся да іх; убачыўшы гэта, вучні забараня́лі ім.
16 Іісус жа, паклікаўшы іх, сказаў: пусцíце дзяцей прыхо́дзіць да Мяне і не перашкаджа́йце ім, бо такім нале́жыць Царства Божае;
17 праўду кажу вам: хто не пры́ме Царства Божага, як дзіця́, той не ўвойдзе ў яго.
18 І спытаўся ў Яго нейкі начальнік, ка́жучы: Настаўнік Добры! што мне рабіць, каб унасле́даваць жыццё вечнае?
19 Сказаў жа яму Іісус: чаму ты называеш Мяне добрым? ніхто не добры, толькі адзін Бог;
20 ведаеш за́паведзі: «не пралюбадзе́йнічай, не забіва́й, не крадзь, не све́дчы лжы́ва, шануй бацьку твайго і маці тваю».
21 Ён жа сказаў: усё гэта захава́ў я з юна́цтва майго.
22 Пачуўшы гэта, Іісус сказаў яму: яшчэ аднаго табе не хапа́е: усё, што маеш, прада́й і разда́й убогім, і будзеш мець скарб на небе, і прыходзь, і ідзі за Мною.
23 Ён жа, пачуўшы гэта, моцна засмуцíўся, таму што быў вельмі багаты.
24 Убачыўшы, што той моцна засмуцíўся, Іісус сказаў: як цяжка тым, хто ма́е багацце, увайсцí ў Царства Божае!
25 Бо лягчэ́й вярблюду прайсцí праз іго́льнае ву́шка, чым багатаму ўвайсцí ў Царства Божае.
26 І сказалі тыя, што чулі: хто ж тады можа спасцíся?
27 Ён жа сказаў: немагчы́мае лю́дзям магчы́ма Богу.
28 І сказаў Пётр: вось, мы ўсё пакíнулі і пайшлі ўслед за Табою.
29 Ён жа сказаў ім: праўду кажу вам: няма нікога, хто пакíнуў дом, ці бацькоў, ці братоў, ці сясцёр, ці жонку, ці дзяцей дзеля Царства Божага,
30 і не атрымае ў шмат разоў больш у час гэты, а ў веку будучым жыцця́ вечнага.
31 І, узяўшы дванаццаць вучняў, сказаў ім: вось, мы ўзыхо́дзім у Іерусалім, і збу́дзецца ўсё напíсанае прарокамі пра Сына Чалавечага:
32 бо Ён вы́дадзены будзе язычнікам і абсмяя́ны, і знява́жаны, і аплява́ны,
33 і пасля бічава́ння заб’юць Яго; і на трэці дзень уваскрэ́сне.
34 Але яны нічога з гэтага не зразумелі; і было́ слова гэтае скры́та ад іх, і яны не ўсведамля́лі ска́занага.
35 І ста́лася: калі Ён набліжа́ўся да Іерыхо́на, нейкі сляпы́ сядзеў пры дарозе, жабру́ючы;
36 і пачуўшы, што міма прахо́дзіць натоўп, пытаўся: што гэта такое?
37 Паве́дамілі яму, што Іісус Назаранíн прахо́дзіць.
38 І закрычаў ён, ка́жучы: Іісусе, Сыне Давідаў, памíлуй мяне!
39 І тыя, што ішлі спе́раду, патрабава́лі ад яго, каб замоўк, але ён яшчэ мацне́й крычаў: Сыне Давідаў, памілуй мяне!
40 Спынíўшыся, Іісус загадаў прыве́сці яго да Сябе. Калі ж той наблíзіўся да Яго, спытаў яго,
41 ка́жучы: што хочаш, каб Я зрабіў табе? Ён жа сказаў: Госпадзі! каб я стаў бачыць.
42 Іісус сказаў яму: стань віду́шчым! вера твая ўратава́ла цябе.
43 І ён адразу стаў бачыць і пайшоў услед за Ім, сла́вячы Бога. І ўсе людзі, пабачыўшы гэта, узне́слі хвалу́ Богу.
Святое Евангелле паводле Лукі, 18 глава