1 Справядлівы гіне, і ніхто не бярэць гэтага да сэрца; і міласэрных людзёў забіраюць, ніхто ня цяме, што справядлівы ўзяты ад ліха.
2 Ён пераходзе да супакою: будуць супачываць на ложках сваіх ходзячыя простаю дарогаю сваёю.
3 «А вы дабліжчася сюды, сынове чарадзейкі, патомкі чужаложніка й бязулі!
4 З каго вы зьдзекуецеся? на каго зяваеце, высуваючы язык? ці ня вы дзеці выступу, насеньне брахні,
5 Распаляныя пад дубам і пад кажным зялёным дзервам, нават рэжучыя дзеці ў далінах і пад раськепінамі скалаў?
6 Памеж гладкіх рэчаў цур’ёў дзель ваша; яны, але, яны доля ваша; ім вы выліваеце ўзьліваньні свае, узносіце дары: ці з гэтага Імне цешыцца?
7 На высокай а ўзьнятай гары ты пастанавіла ложак свой і нават туды ты ўзыходзіла, каб абракаць аброк;
8 І за дзьвярмі, і за вушакамі ты пастанавіла памяткі свае; бо ад Мяне ты, адкрыўшыся, узышла, пашырыла ложак свой, учыніла зь імі змову; ты любіш пасьцелю іхную, ідзе-колечы месца абачыш.
9 І ходзіш да караля з алеям, і павялічыла пархумы, далёка паслала паслоў сваіх, і паніжалася аж да шэолю.
10 Ты здарожылася ў множасьці дарогаў сваіх, не сказала: “Дарма ўсе!” жыцьцявую сілу ты знайшла ў руццэ сваёй, і затым ты ня кволела.
11 І каго ж ты спалохалася а баялася, што ты Імне збрахала, і ня помнела Мяне, і не дзяржала ў сябе на сэрцу? ці не затым, што Я маўчаў, ды здаўна, не баялася Мяне?
12 Я паведамлю справядлівасьць тваю і ўчынкі твае, і яны ня будуць карысныя табе.
13 Як ты будзеш галасіць, ці могуць спасьці цябе збойцы твае? І ўсіх іх панясець вецер, і схопе марнасьць; а таму, што спадзяецца на Мяне, спадзець зямля, і будзе ён дзяржаць сьвятую гару Маю».
14 І сказаў Ён: «Раўнуйце, адкідайце, гатуйце дарогу, падыйміце спатыкненьні з дарогі люду Майго».
15 Бо гэтак кажа Навышні а ўзьняты, вечна Жывучы, — Сьвяты імя Ягонае: «Я жыву на вышыні, у сьвятыні і ля патрышчанага а пакорнага духам, каб пажвавіць дух пакорных і пажвавіць сэрца ўцісьненых;
16 Бо ня вечна Я буду абурацца і не заўсёды Я буду гневацца, бо дух скволее перад Імною і душы, Імною ўчыненыя.
17 Я гневаюся за грахі прагавітасьці ягонае і зразіў яго, адвярнуўся й абураўся; але ён упорліва йшоў па дарозе сэрца свайго.
18 Дарогі ягоныя Я бачыў, і ўздараўлю яго, і буду вадзіць яго, і дам пацеху яму і плачучым па ім.
19 Ствару плод вуснаў: супакой, супакой далёкім і блізкім, — кажа СПАДАР, — і ўздараўлю яго».
20 Але нягодныя — як усхваляванае мора, як яно ня можа сьціхнуць, і як воды яго выкідаюць бузу а балота.
21 «Няма супакою нягодным», — кажа Бог мой.
Відзень прарокі Ісаі, 57 глава