1 «Запраўды, запраўды кажу вам: хто ня ўходзе перазь дзьверы да авечніка, але ўлазе іншай дарогаю, тый злодзей а глабаньнік;
2 А хто ўходзе перазь дзьверы, тый пастыр авец.
3 Яму брамнік адчыняе, І авечкі голас ягоны чуюць, і ён гукае авечкі свае наймя, і выводзе іх.
4 Як ён усі свае выпусьце, сьпераду іх ідзець, і авечкі за ім ідуць, бо знаюць голас ягоны.
5 А за чужыкам ніяк ня йдуць, але ўцякаюць ад яго, бо ня знаюць голасу ягонага».
6 Гэта сказаў Ісус атумекамі ім, але яны ня ведалі, што гэта было, што ім мовіў.
7 Дык Ісус ізноў сказаў ім: «Запраўды, запраўды кажу вам: Я —дзьверы авечыя.
8 Усі, колькі іх перад Імною прышло, злодзеі а глабаньнікі; але авечкі ня слухалі іх.
9 Я дзьверы: калі хто ўвыйдзе перазь Мяне, спасёны будзе, і ўвыйдзе, і выйдзе, і пасьцьбішча знойдзе.
10 Злодзей прыходзе адно на тое, каб украсьці а забіць а загубіць. Я прышоў, каб жыцьцё мелі і ў збытку мелі.
11 Я — Пастыр добры. Пастыр добры жыцьцё свае аддаець за авечкі.
12 А найміт, не пастыр, каму авечкі не свае, бача прыходзячага ваўка, і пакідае авечкі, і ўцякае; і воўк хапае іх, і разганяе авечкі;
13 А найміт уцякае, бо ён найміт, і ня рупіцца праз авечкі.
14 Я — Пастыр добры і знаю сваіх, і знаюць Мяне Мае.
15 Як Айцец знае Мяне, і Я знаю Айца, і жыцьцё Свае аддаю за авечкі.
16 Ё ў Мяне й іншыя авечкі, што ня з гэтага авечніка, тых таксама належа Імне прывесьці: і голас Мой яны пачуюць, і будзе адна чарада і адзін пастыр.
17 Затым Мяне мілуе Айцец, што Я аддаю жыцьцё Свае, каб узяць яго ізноў.
18 Ніхто не бярэць яго ад Мяне, але Я Сам аддаю яго. Я маю ўладу аддаць яго і маю ўладу ўзяць яго ізноў. Я адзяржаў гэта расказаньне ад Айца Свайго».
19 Ізноў быў падзел у Юдэяў з прычыны гэтых слоў.
20 Шмат хто зь іх казаў: «Ён мае нячысьціка й шалее; чаму вы слухаеце Яго?»
21 Іншыя казалі: «Гэтыя словы ня ёсьць апанаванага нячысьцікам; ці можа нячысьцік адчыняць нявісным вочы?»
22 Было сьвята пасьвячэньня ў Ерузаліме, і была зіма.
23 I хадзіў Ісус у сьвятыні на ґанку Салямонавым.
24 Тады абступілі Яго Юдэі і казалі Яму: «Пакуль будзеш дзяржаць душу нашу ў няпэўнасьці ? Калі Ты Хрыстос, скажы нам яўна».
25 Ісус адказаў ім: «Я сказаў вам, і вы ня верыце; справы, што Я чыню ў імя Айца Свайго, яны сьветчаць празь Мяне;
26 Але вы ня верыце, бо вы не з авец Маіх.
27 Авечкі Мае голас Мой чуюць, і Я знаю іх, і яны йдуць за Імною.
28 I Я даю ім жыцьцё вечнае, і ніколі яны не загінуць, і ніхто ня ўхопе іх із рукі Мае.
29 Айцец Мой, што даў іх Імне, вялікшы за ўсіх, і ніхто ня можа ўхапіць іх із рукі Айца Майго.
30 Я й Айцец — адно».
31 Тады ізноў схапілі каменьне Юдэі, каб укаменаваць Яго.
32 Адказаў ім Ісус: «Шмат добрых справаў паказаў Я вам ад Айца Свайго; за каторыя з гэтых справаў камянуеце Мяне?»
33 Адказалі Яму Юдэі, кажучы: «За добрую справу не камянуем Цябе, але за блявузґаньне а за тое, што, будучы чалавекам, чыніш Сябе Богам».
34 Адказаў ім Ісус: «Ці не напісана ў Праве вашым: ,Я сказаў: вы багове'?
35 Калі назваў тых багамі, да каторых слова Божае прышло, — а Пісьмо ня можа быць узрушана, —
36 Вы таму, Каторага Айцец усьвяціў і паслаў на сьвет, кажаце: ,Ты блявузґаеш', што сказаў Я: ,Я Сын Божы'?
37 Калі Я ня чыню справаў Айца Свайго, ня верце Імне.
38 Але калі Я чыню, то нават, калі ня верыце Імне, паверце справам, каб ведалі й паверылі, што Айцец ёсьць у Імне, а Я ў Ім».
39 Тады ізноў шукалі няць Яго, але Ён адхінуўся ад рукі іхнае.
40 I пайшоў ізноў за Ёрдан на месца, ідзе Яан спачатку хрысьціў, і застаўся там.
41 I шмат прышло да Яго, і гукалі, што Яан ня ўчыніў ніякага знаку, але ўсе, што Яан сказаў празь Яго, было праўдзівае.
42 I шмат хто ўверыў у Яго там.
Евангеля подле сьвятога Яана, 10 глава