1 I прыбылі на другі бок мора да краіны Ґадарынскае.
2 І, як вышаў Ён із струга, якга пераняў Яго вышлы з грабоў чалавек ізь нячыстым духам.
3 Ён жыў меж грабоў, і ніхто ланцугом ня мог зьвязаць яго;
4 Бо шмат разоў ён быў скаваны зялезамі а ланцугамі, але разрываў ланцугі і ламіў зялезы; і ніхто ня меў сілы ўслышыць яго.
5 Заўсёды, ночы і ўдзень, памеж грабоў і ў гарах ён крычэў а рэзаўся каменьням.
6 Абачыўшы ж Ісуса здалеку, прыбег і пакланіўся Яму.
7 I, закрычэўшы вялікім голасам, сказаў: «Што Табе й імне, Ісусе, Сыну Бога Навышняга? Заклінаю Цябе Богам, ня муч мяне!»
8 (Бо Ён сказаў яму: «Выйдзі, душа нячыстая, з гэтага чалавека»).
9 I пытаўся ў яго: «Што за імя твае?» I сказаў Яму: «Легіён імя мае, бо нас шмат».
10 I вельмі прасілі Яго, каб не высылаў іх вон із краіны гэтае.
11 Пасьцілася ж там ля гары вялікая чарада сьвіньняў.
12 I малілі Яго ўсі нячысьцікі, кажучы: «Пашлі нас у сьвіньне, каб нам увыйсьці ў іх».
13 I Ісус зараз дазволіў ім. I нячыстыя духі, вышаўшы, увыйшлі ў сьвіньне; і рынулася чарада із стромы ў мора, а іх было каля дзьвюх тысячаў; і заліліся ў мору.
14 А тыя, што пасьцілі сьвіньне, уцяклі й наказалі ў месьце а ў палёх. I вышлі паглядзець, што было, што сталася.
15 I прыходзяць да Ісуса, і бачаць таго, што быў апанаваны нячысьцікам, і ў каторым быў легіён, сядзіць і адзеўшыся, і мае добры розум; і спалохаліся.
16 Вочнікі паведамілі ім праз тое, як гэта сталася з апанаваным нячысьцікамі, і празь сьвіньне.
17 I пачалі маліць Яго адыйсьці ад граніцаў іхных.
18 I як Ён увыйшоў у струг, прасіў Яго тый, што быў апанаваны нячысьцікам, каб быць ізь Ім.
19 Але Ісус не дазволіў яму, але сказаў яму: «Ідзі двору да сваіх і агаласі ім, якія вялікія рэчы Спадар учыніў табе і зьмілава ўся над табою».
20 I пайшоў, і пачаў абяшчаць у Дзесяцімесьцю, якія вялікія рэчы Ісус учыніў яму. I ўсі дзіваваліся.
21 I як Ісус ізноў пераплыў у струзе на другі бок, вялікі груд зьберся да Яго; а Ён быў ля мора.
22 I вось, прыходзе адзін із старшых бажніцы, імям Яір, і, абачыўшы Яго, падае да ног Ягоных,
23 I моле Яго, кажучы: «Дачушка мая канае; прыйдзі а ўзлажы на яе рукі, каб яна ачуняла й засталася жывая».
24 I Ісус пайшоў ізь Ім. I вялікі груд пайшоў за Ім, і ціснуліся да Яго.
25 I адна жонка, што мела крываток двананцаць год,
26 I шмат нацерпілася ад шмат якіх лекараў, высілілася з усяго, што мела, і не палепшала, але пагоршала.
27 Пачуўшы празь Ісуса, падышла адзаду ў грудзе й даткнулася да адзецьця Ягонага;
28 Бо казала: «Калі хоць да адзецьця Ягонага даткнуся, то ачуняю».
29 I якга высахла ў яе жарало крыві ейнае, і яна пазнала ў целе, што ўздароўлена ад хваробы.
30 I якга Ісус, пазнаўшы ў сабе, што вышла зь Яго моц, абярнуўшыся да груду, сказаў: «Хто даткнуўся да адзецьця Майго?».
31 I сказалі Яму вучанікі Ягоныя: «Ты бачыш, што груд цісьне Цябе, і кажаш: ,Хто даткнуўся да Мяне?'
32 Але Ён глядзеў навокал, каб бачыць тую, што зрабіла гэта.
33 Жонка ў ляку а дрыгоце, ведаючы, што зь ёю сталася, падышла, і пала перад Ім, і сказала ўсю праўду.
34 Ён жа сказаў ёй: «Дачка! вера твая ўздаравіла цябе; ідзі ў супакою й будзь здаровая ад хваробы свае».
35 Як Ён яшчэ казаў гэта, прыходзяць ад начэльніка бажніцы й кажуць: «Дачка твая памерла; нашто парушаеш вучыцеля?»
36 Але, як толькі Ісус пачуў гэтае слова, кажа начэльніку бажніцы: «Ня бойся, толькі вер».
37 I не дазволіў нікому йсьці із Сабою, апрача Пётры, Якава а Яана, брата Якававага.
38 Прыходзяць да дому начэльніка бажніцы, і бача сумятню плачучых і вельмі галосячых.
39 I ўвыйшоўшы, кажа ім: «Чаго галасуеце а плачаце? дзяцё не памерла, але сьпіць».
40 I сьміяліся зь Яго. Але Ён, выправіўшы ўсіх, бярэць із Сабою айца дзіцяці а маці а бытых ізь Ім, і ўходзе туды, ідзе дзяцё ляжала.
41 I, узяўшы дзяцё за руку, кажа ёй: «Таліфа кумі», значыцца: «Дзевачка, табе кажу, устань».
42 I дзевачка якга ўстала, і хадзіла, бо было ёй двананцаць год. I зумяваліся зуменьням вялікім.
43 I Ён стродка расказаў ім, каб ніхто праз гэта ня ведаў, і казаў даць ёй есьці.
Евангеля подле сьвятога Марка, 5 глава