1 Трэйцяга году Кіра, караля Пэрскага, было аб’яўлена слова Данелю, каторага імя было Велтэшазар; і слова праўдзівае, і вайна вялікая; і ён зразумеў слова, і меў зразуменьне відзені.
2 Тых дзён я, Данель, быў у жалобе тры поўныя тыдні.
3 Хлеба ня еў, ані мяса, ані віно ня йшло ў рот мой, і ня масьціў сябе, пакуль ня выпаўніліся тры тыдні.
4 І дваццаць чацьвертага дня першага месяца, як я быў ля берагу вялікае ракі, каторая Тыгра,
5 І ўзьняў я вочы свае, і глядзеў, і ўвідзеў, і вось, людзіна, адзеўшыся ў ляньніну, і сьцёгны ейныя паперазаныя шчырым золатам із Уфазу.
6 І цела ейнае — як бэрыл, і від ейны — як выгляд маланьні і вочы ейныя — як полымя цяпла, і цэўі ейныя, і ногі ейныя — колеру палерававае бронзы, і гук словаў ейных — як гук множасьці.
7 І я, Данель, адзін відзеў гэтую відзень, а людзі, што былі з імною, ня відзелі гэтае відзені; але вялікая дрыгота напала на іх, ажно яны ўцяклі, каб схавацца.
8 Дык я застаўся адзін і відзеў гэтую вялікую відзень, і ня стала сілы ў імне, бо ўрода мая адмянілася ў імне аж да зьнішчэньня.
9 І чуў я голас словаў ягоных; і як я пачуў голас словаў ягоных, тады я быў у глыбокім сьне на відзе сваім і на відзе сваім да зямлі.
10 І вось, рука даткнулася да мяне і закранула мяне па каленях маіх і па далонях рук маіх.
11 І сказаў ён імне: «Данелю, мужу жаданы, зразумей словы, што я скажу табе, і стань проста, бо да цябе я пасланы цяпер». І як ён казаў гэтае слова імне, я стаяў дрыжачы.
12 Тады сказаў ён імне: «Ня бойся, Данелю, бо зь першага дня, што ты пастанавіў сэрца свае да зразуменьня і паніжыўся перад Богам сваім, словы твае былі пачуты, і я прышоў дзеля словаў тваіх;
13 Але князь Пэрскага каралеўства стаяў супроці мяне дваццаць адзін дзень; гля, адылі, Міхайла, адзін ізь першых князёў, прышоў памагчы імне, і я заставаўся там каля князёў Пэрскіх.
14 Цяпер я прышоў даць табе зразумець, што прыгодзіцца люду твайму апошніх дзён, бо відзень на шмат дзён яшчэ».
15 І як ён гукаў гэткія словы, я спусьціў від свой далоў і занямеў.
16 І вось, бы падобнасьць сыноў людзкіх даткнулася да вуснаў маіх, і я адчыніў рот свой, і гукаў, і сказаў таму, хто стаяў супроці мяне: «Спадару мой, ад відзені болі мае абярнуліся на мяне, і я не задзяржаў сілы.
17 Бо як можа гэты слуга спадара майго размаўляць із гэтым спадаром маім? бо што да мяне, адразу не засталося сілы ў імне».
18 Тады йзноў даткнуўся на выгляд бы чалавек і пасіліў мяне,
19 І сказаў: «Ня бойся, жаданы мужу! супакой табе; мацуйся а мацуйся». І як ён казаў імне, я падужэў і сказаў: «Кажы, спадару мой, бо ты пасіліў мяне».
20 І ён сказаў: «Ці ведаеш ты, чаму я прышоў да цябе? І цяпер я зьвярнуся ходацца з князям Пэрскім; і я выйду, і гля, прыйдзе князь Грэцкі.
21 Пакажу я, адылі, табе, што зацемлена ў Пісьме праўды; і ніхто ня сіліцца з імною ў гэтым, адно Міхайла, князь вашы.
Кніга прарокі Данеля, 10 глава