1 А Саўл, усё яшчэ ды́хаючы пагро́заю і замышля́ючы забо́йства вучняў Гасподніх, прыйшоў да першасвятара́
2 і вы́прасіў у яго лісты́ ў Дамаск да сінагог, каб, калі зно́йдзе каго з паслядо́ўнікаў гэтага вучэ́ння, і мужчы́н, і жанчы́н, звя́зваць і прыво́дзіць у Іерусалім.
3 Калі ж ён ішоў, ста́лася так, што пры набліжэ́нні да Дамаска раптам ахіну́ла яго святло з неба;
4 і ён, упа́ўшы на зямлю́, пачуў голас, які гаварыў яму: Саўл, Саўл, чаму ты Мяне гоніш?
5 Ён жа сказаў: хто Ты, Госпадзі? А Гасподзь сказаў: Я Іісус, Якога ты гоніш; цяжка табе су́праць ражна́ ісці.
6 І ён у трымце́нні і жа́ху сказаў: Госпадзі! што Ты хочаш, каб я рабіў? Гасподзь адказаў яму: устань і ўвайдзі ў горад, і ска́зана будзе табе, што нале́жыць табе рабіць.
7 Людзі ж, якія ішлі разам з ім, стаялі зняме́лыя, бо чулі голас, але ніко́га не бачылі.
8 Саўл устаў з зямлі і, хоць вочы яго былі расплю́шчаны, ніко́га не бачыў; і яго, узя́ўшы за руку́, прывялі ў Дамаск;
9 і тры дні ён быў невіду́шчым, і не еў, і не піў.
10 Быў жа ў Дамаску адзін вучань íмем Ана́нія; і сказаў яму Гасподзь у відзе́нні: Ана́нія! Ён жа сказаў: вось я, Госпадзі.
11 I Гасподзь кажа яму: устань і ідзі на вуліцу, што называ́ецца Про́стаю, і пашука́й у доме Іудавым Тарся́ніна па імені Саўл; ён цяпер мо́ліцца
12 і бачыў у відзе́нні му́жа, íмем Ана́нія, які ўвайшоў і ўсклаў руку́ на яго, каб ён стаў віду́шчым.
13 Ана́нія ж адказа́ў: Госпадзі! я чуў ад многіх пра чалавека гэтага, колькі зла ўчынíў ён святы́м Тваім у Іерусаліме;
14 і тут ён ма́е ўладу ад першасвятаро́ў вяза́ць ўсіх, хто прызыва́е імя́ Тваё.
15 Але Гасподзь сказаў яму: ідзі, бо ён — Мой абра́ны сасу́д, каб пране́сці імя́ Маё перад народамі, і цара́мі, і сына́мі Ізра́ілевымі;
16 і Я пакажу яму, колькі нале́жыць яму за імя́ Маё адпаку́таваць.
17 Ананія пайшоў і ўвайшоў у дом і, ускла́ўшы ру́кі на яго, сказаў: брат Саўл! Гасподзь Іісус, Які явіўся табе на дарозе, па якой ты ішоў, пасла́ў мяне, каб ты стаў віду́шчым і напо́ўніўся Ду́хам Святы́м.
18 І раптам нíбы луска́ з вачэ́й яго апа́ла, і ён адразу стаў бачыць, і, уста́ўшы, ахрысцíўся,
19 і, пад'е́ўшы, набра́ўся сіл. І застава́ўся Саўл з тымі вучнямі, што былí ў Дамаску, некалькі дзён;
20 і адразу ў сінагогах пачаў прапаве́даваць Іісуса, што Ён — Сын Божы.
21 І ўсе, хто чуў, здзіўля́ліся і гаварылі: ці гэта не той, які гнаў у Іерусаліме тых, што прызыва́лі імя́ гэтае, ды і сюды прыйшоў дзе́ля таго, каб звя́зваць іх і прыво́дзіць да першасвятаро́ў?
22 А Саўл усё больш умацо́ўваўся і бянтэ́жыў Іудзеяў, якія жылí ў Дамаску, — ён перако́нваў, што гэта Хрыстос.
23 Калі ж прайшло даво́лі часу, змо́віліся Іудзеі забіць яго,
24 але Саўл даве́даўся пра змо́ву іх; яны ж пільнава́лі каля бра́мы дзень і ноч, каб забіць яго;
25 але вучні ўначы́ ўзялí яго і перапра́вілі праз сцяну, спусціўшы ў кашы́.
26 Саўл прыйшоў у Іерусалім і спрабава́ў далучы́цца да вучняў; але ўсе баяліся яго, не ве́рачы, што ён вучань.
27 Варна́ва ж падтрыма́ў яго, прывёў да Апосталаў і расказаў ім, як у дарозе ён ба́чыў Госпада, і што Гасподзь размаўляў з ім, і як у Дамаску ён адважна прапаве́даваў у імя́ Іісусава.
28 I быў ён разам з імі ў Іерусаліме, увахо́дзячы і выхо́дзячы ў імя́ Госпада Іісуса.
29 Ён гаварыў таксама і спрача́ўся з Элінíстамі; а яны імкну́ліся забіць яго.
30 Браты́ ж, даве́даўшыся пра гэта, адвялі яго ў Кесары́ю і вы́правілі яго ў Тарс.
31 Цэрквы ж па ўсёй Іудзеі, і Галілеі, і Самары́і былí ў спакоі, усталёўваючыся і хо́дзячы ў стра́ху Гасподнім, і праз суцяшэ́нне Духа Святога памнажа́ліся.
32 І давяло́ся Пятру, абыхо́дзячы ўсіх, прыйсці і да святых, што жылí ў Лíддзе;
33 знайшоў ён там чалавека нейкага па імені Эне́й, які восем гадоў ляжаў у ложку, бу́дучы спаралізава́ным.
34 I сказаў яму Пётр: Эне́й, ацаля́е цябе Іісус Хрыстос; устань з пасцелі тваёй. I той адразу ўстаў;
35 і бачылі яго ўсе, хто жыў у Лíддзе і ў Саро́не, якія і навярну́ліся да Госпада.
36 У Іаппíі была́ адна вучаніца па імені Тавíфа, што ў перакла́дзе азнача́е "са́рна". Жыццё яе было́ поўнае добрых учы́нкаў і спраў міласэ́рнасці, якія яна рабіла.
37 І ста́лася ў тыя дні, што яна захварэ́ла і паме́рла. Яе абмы́лі і пакла́лі ў ве́рхнім пакоі.
38 А пако́лькі Лíдда недалёка ад Іаппíі, то вучні, дачу́ўшыся, што Пётр там, пасла́лі да яго двух мужоў з просьбай, каб неадкла́дна прыйшоў да іх.
39 Пётр устаў і пайшоў з імі; і калі ён прыйшоў, завялі яго ў верхні пакой, і абступілі яго ўсе ўдовы, пла́чучы і пака́зваючы спо́дняе і ве́рхняе адзе́нне, якое рабіла Са́рна, пакуль была́ з імі.
40 Вы́правадзіўшы ўсіх адтуль, Пётр стаў на калені, памаліўся і, павярну́ўшыся да це́ла, сказаў: Тавíфа, устань! І яна расплю́шчыла вочы свае і, уба́чыўшы Пятра, се́ла.
41 I ён, пада́ўшы ёй руку́, падня́ў яе; і, паклíкаўшы святы́х і ўдоў, паставіў перад імі яе жыву́ю.
42 Гэта стала вядо́ма па ўсёй Іаппíі, і многія ўве́равалі ў Госпада.
43 А яму давяло́ся даволі доўга прабы́ць у Іаппíі ў нейкага Сíмана-гарбара́.
Дзеянні Святых Апосталаў, 9 глава