1 I Ён вышаў стуль, і прышоў да Свае мясцовасьці; за Ім ішлі вучанікі Ягоныя.
2 Як настала сыбота, Ён пачаў вучыць у бажніцы; і шмат хто, чуўшы, із зуменьням гукалі: «Скуль у Яго гэта? што за мудрасьць дана Яму, і як таковыя магучыя ўчынкі дзеюцца рукамі Ягонымі?
3 Ці ня цесьля Ён, сын Марыі, брат Якава, Юды а Сымона? Ці ня тут Ягоныя сёстры з намі?» I абураліся на Яго.
4 I сказаў ім Ісус: «Няма прарокі бязь сьці, хіба ў мясцовасьці сваёй, у радні сваёй а ў доме сваім».
5 I ня мог тут чуда ніякага ўчыніць, адно мала хворых, кладучы на іх рукі, уздаравіў.
6 I дзіваваўся зь няверы іхнае, і абходзіў навокал па местачках, вучачы.
7 I прыгукаўшы да Сябе тых двананцацёх, пачаў іх пасылаць па двух, і даў ім уладу над духамі нячыстымі,
8 I расказаў ім, каб нічога ня бралі ў дарогу, адно посах, ані хатуля, ані хлеба, ані медзі ў капшуку;
9 Але абуваліся ў хадакі і не адзявалі двух адзецьцяў.
10 I казаў ім: «Калі йдзе ўвыйдзеце ў дом, заставайцеся там, пакуль ня выйдзеце з таго месца.
11 А калі хто ня прыйме вас і ня будзе слухаць вас, то, выходзячы стуль, атрасіце пыл із пад ног сваіх, на сьветчаньне на іх. Запраўды кажу вам: лацьвей будзе Содоме а Ґоморы ў дзень судны, чымся месту таму».
12 Яны пайшлі й абяшчалі, каб каяліся.
13 I нячысьцікаў шмат выганялі, і шмат хворых мазалі алеям, і ўздараўлялі.
14 I пачуў кароль Гірад (бо імя Ягонае стала ведамым), і гу??каў: «Гэта Яан Хрысьціцель ускрэс ізь мертвых, і затым магучыя ўчынкі дзее ён.»
15 Іншыя гукалі: «Гэта Ільля»; а іншыя гукалі: «Гэта прарока як адзін із прарокаў».
16 Гірад жа, пачуўшы, сказаў: «Гэта Яан, каторага я сьцяў; ён ускрэс».
17 Бо гэты Гірад, паслаўшы, няў Яана і зьвязаў яго ў вязьніцы за Гіродзяду, жонку Піліпаву, брата свайго; бо жаніўся зь ёй.
18 Бо Яан казаў Гіраду: «Ня маеш ты мець жонкі брата свайго».
19 А Гіродзяда злавала на яго, хацела яго забіць, але не магла.
20 Бо Гірад баяўся Яана, ведаючы, што ён муж справядлівы а сьвяты, і шчаджаў яго, і шмат рабіў, слухаючы яго, і ахвотна яго слухаў.
21 I настаў дагодны дзень, калі Гірад, з прыгоды радзінаў сваіх, справіў вячэру вялікім сваім, тысячнікам сваім а галоўным Ґалілейскім.
22 Дачка Гіродзяды ўвыйшла, скакала, і заўпадабаў Гірад а тыя, што ўзьляжалі зь ім. Кароль сказаў дзеўцы: «Прасі ў мяне, чаго хочаш, і я дам тэ».
23 I ён прысяг ёй: «Чагоколечы ты папросіш у мяне, я дам тэ, ажно да палавіцы гаспадарства майго».
24 Яна ж, вышаўшы, сказала маці сваёй: «Чаго я маю прасіць?» А гэта сказала: «Галавы Яана Хрысьціцеля».
25 I яна якга пайшла хапліва да караля й прасіла, кажучы: «Хачу, каб ты даў імне якга на місе галаву Яана Хрысьціцеля».
26 I кароль вельма зажурыўся; дзеля прысягі свае, адылі, і дзеля тых, што ўзьляжалі зь ім, не захацеў адмовіць ёй.
27 I зараз кароль, паслаўшы ката, расказаў прынесьці галаву ягоную. I ён пайшоў а сьцяў яго ў вязьніцы.
28 I прынёс галаву ягоную ў місе, і даў яе дзеўцы, а дзеўка дала яе маці сваёй.
29 I як вучанікі пачулі, яны прышлі, і ўзялі цела ягонае, і пахавалі яго ў гробе.
30 I зьберліся апосталы да Ісуса, і паведамілі Яму ўсе, што рабілі й чаго навучалі.
31 I сказаў Ён ім: «Пайдзіце вы адны на пустыннае месца і супачыньце крыху». Бо было шмат прыходзячых і адыходзячых, ажно пасілкавацца ім ня было дагоднага часу.
32 I адплылі адны стругам на пустыннае месца.
33 I бачылі іх адплываючых, і шмат хто пазнаў іх, і пабеглі пехатою з усіх местаў, і выперадзілі іх, і прышлі перад імі.
34 I Ісус, вышаўшы, абачыў вялікі груд і зжаліўся над імі, бо яны былі, як авечкі без пастыра; і пачаў вучыць іх шмат чаго.
35 I, як мінула шмат часу, дабліжыліся да Яго вучанікі Ягоныя, і сказалі: «Гэта пустыннае месца, і пара ўжо позная;
36 Адпусьці іх, каб яны пайшлі да акалічных палёў а да сёлаў і купілі сабе есьці, бо ня маюць чаго есьці».
37 Ён, адказуючы, сказаў ім: «Вы дайце ім есьці». I кажуць Яму: «Хіба пойдзем і купім за дзьвесьце дынароў букаткаў і дамо ім есьці?»
38 I кажа ім: «Колькі букаткаў маеце? ідзіце й абачча». I, ведаючы, яны сказалі: «Пяць і дзьве рыбы».
39 I загадаў ім расьсесьціся ўсім грудамі, грудамі на зялёнай траве.
40 I селі карагодамі па сто а па пяцьдзясят.
41 I, узяўшы пяць букаткаў і дзьве рыбы, гледзячы на неба, дабраславіў, і ламіў букаткі, і даў вучанікам Сваім, каб сулілі ім; і дзьве рыбы падзяліў усім.
42 I елі ўсі, і пад'елі.
43 I зьберлі кавалкаў двананцаць кашоў поўных, і з рыбы.
44 А тых, што елі хлеб, было каля пяцёх тысячаў мужчынаў.
45 I зараз прысіліў вучанікаў Сваіх зыйсьці да струга й плысьці перад ім на другі бок да Віфсаіды, пакуль Ён распусьце груд.
46 I, разьвітаўшыся зь імі, пайшоў на гару маліцца.
47 I, як зьвечарэла, струг быў па сярэдзіне мора, а Ён адзін на зямлі.
48 I бачыў Ён іх, што былі стамаваўшыся вяслуючы, бо вецер быў праціўны. Каля чацьвертае варты ночы падышоў да іх, ідучы па мору, і хацеў мінуць іх;
49 Але яны, абачыўшы Яго йдучага па мору, падумалі, што гэта здань, і закрычэлі,
50 Бо ўсі бачылі Яго й спалохаліся. I якга Ён прамовіў да іх, і сказаў ім: «Асьмельцеся; гэта Я, не лякайцеся».
51 I ўвыйшоў да іх у струг; і вецер сьціх. I яны надзвычайна зумеліся ў сабе й дзіваваліся,
52 Бо не разважалі праз букаткі, бо сэрца іхнае было закалянелае.
53 I, пераплыўшы, прыбылі да зямлі Ґенісарэцкае, і прымкнулі да берагу.
54 I, як яны вышлі із струга, якга іх пазналі,
55 I, бегаючы па ўсей тэй краіне, пачалі прыносіць у ложках хворых, ідзе пачулі, што Ён быў.
56 I йдзеколечы Ён увыйшоў у сёлы альбо месты, альбо на таргі, клалі хворых на таргох і прасілі Яго, каб прынамся даткнуліся да кутасоў адзецьця Ягонага; і каторыя датыкаліся да Яго, былі ўздароўлены.
Евангеля подле сьвятога Марка, 6 глава