1 Дух мой ранены; дні мае гаснуць; грабы перад імною.
2 Ці не насьміханьнікі з імною, і ў нараканьню іхным начуе вока мае.
3 Вазьмі ж мой заклад да Сябе! накш хто паручыцца за мяне?
4 Бо сэрцы іхныя закрыў Ты ад разуменьня, затым Ты іх не падыймаеш.
5 Хто лісьліве прыяцелям, у дзяцей таго вочы зьнішчацца.
6 Ён пастанавіў мяне прыказяю людам, і спакменям пліваньня ў від я стаў ім.
7 Зацьмела ад гароты вока мае, і ўсі чаланы мае, як сьцень.
8 Пасьцівыя людзі зжахнуцца ад гэтага, і нявінны ўквеліцца на бязбожнага.
9 Але справядлівы дзяржыцца дарогі свае, і чыстых рук дужэе а дужэе.
10 Але вы ўсі, зьвярніцеся й прыходзьце, калі ласка, і не знайду я мудрага меж вас.
11 Мінулі дні мае; скрышаны думкі мае, собствы сэрца майго.
12 Яны ноч абарачаюць у дзень, сьвятло бліжаць да віду цямноты.
13 Калі спадзяюся гробу, як дому свайго, у цемні пасьцялю пасьцелю сваю;
14 Загубу заву: “Войча ты мой!” і чарвяка: “Маці мая!” і “Сястра мая!”
15 Дык ідзе надзея мая? Хто абача надзею маю, хто абача?
16 За завалы шэолю зыйдзе яна, як супачываць разам будзем у пыле».
Кніга Ёвава, 17 глава