1 У Наомі быў сваяк па мужу ейным, дужасіл, з радзімы Елімелехавае, і імя ягонае Воаз.
2 I сказала Рут Моаўлянка Наомі: «Пайду ж я на поле, і буду падбіраць каласы за тым, у чыім аччу знайду ласку». Яна сказала ёй: «Пайдзі, дачка мая».
3 I яна пайшла, і прышла, і падбірала ў полю за жнеямі. I прыгадзілася прыгода, што гэна была часьць поля Воазава, каторы з радзімы Елімелехавае.
4 I вось, Воаз прышоў з Бэтлеему й сказаў жнеям: «СПАДАР із вамі!» I яны яму: «Дабраслаў цябе СПАДАР!»
5 I сказаў Воаз дзяцюку свайму, прыганятаму над жнеямі: «Чыя гэта дзяўчына?»
6 I адказаў дзяцюк, прыганяты над жнеямі, і сказаў: «Дзяўчына Моаўлянка яна, што зьвярнулася з Наомяй з палёў Моаўскіх;
7 Яна сказала: “Я буду падбіраць, калі ласка, і зьбіраць памеж снапоў за жнеямі”; і прышла, і заставалася адгэнуль зраньня аж дагэтуль; у доме мала гэтая сядзіць».
8 I сказаў Воаз Руце: «Ці ня чула ты, дачка мая, не хадзі падбіраць на полю іншага, і не пераходзь адгэтуль, і гэтак прыліпні да маіх дзяўчат;
9 Няхай вочы твае будуць на тым полю, ідзе яны жнуць, і хадзі за імі. Ці не загадаў я дзяцюком не чапаць цябе? Калі ўсьмягнеш, ідзі да судзьдзя й пі, скуль сіляюць дзяцюкі».
10 Яна пала на від свой, і пакланілася да зямлі, і сказала яму: «Чаму прыдбала я ласку ў ваччу тваім, прызнаць мяне, за годную а я ж чужая?»
11 I адказаў Воаз, і сказаў ёй: «Імне добра сказалі ўсе, што зрабіла ты сьвякрыві сваёй па сьмерці мужа свайго, і што пакінула ты айца свайго а маці сваю а край нараджэньня свайго, і прышла да люду, каторага ты ня знала ўчорах а заўчорах.
12 Хай адплаце СПАДАР за гэты ўчынак твой, і хай будзе табе поўная надгарода ад СПАДАРА, Бога Ізраелявага, да каторага ты прышла, каб знайсьці схоў пад Яго крыламі».
13 Яна сказала: «Хай прыдбаю я ласку ў ваччу тваім, спадару мой! бо ты пацешыў мяне, бо гукаў да сэрца нявольніцы свае, прымеж тога як я ня ёсьць, як адна зь нявольніц тваіх».
14 I сказаў ёй Воаз: «У часе яды дабліжся сюды, і еж із хлеба, і мачай кавалак свой у воцат». I села яна ля боку жнеяў. Ён падаў ёй пражаныя зярняты, і яна ела, пад’ела, і яшчэ засталося.
15 I ўстала, каб падбіраць. I даў загаду дзяцюком сваім, кажучы: «Таксама й памеж снапоў хай падбірае яна, і не саромце яе;
16 I таксама выцягайце, выцягайце з добра вязаных снапоў і пакідайце, і хай яна падбірае, і ня крычыце на яе».
17 I падбірала яна на полю аж да вечара, і вымалаціла, што назьбірала, і было каля ефы ячменю.
18 I падняла гэта, і прышла да места, і абачыла сьвякрывя ейная, што яна назьбірала. I выняла, і дала ёй тое, што засталося па насычэньню сябе.
19 I сказала ёй сьвякрывя ейная: «Ідзе ты зьбірала сядні, і йдзе рабіла? Хай будзе дабраславёны, хто прызнаў цябе за годную». I азнайміла сьвякрыві сваёй, у каго яна рабіла, і сказала: «Імя чалавека, у каго я рабіла сядні, ё Воаз».
20 I сказала Наомі нявестцы сваёй: «Дабраславёны ён у СПАДАРА, Каторы не спабыў ласкі Сваёй жывых ані памерлых». I сказала ёй Наомі: «Блізкі нам гэты чалавек; ён із нашых сваякоў».
21 I сказала Рут Моаўлянка : «Таксама нават сказаў ён імне: “Хадзі за маладымі маімі, пакуль ня скончаць яны ўсяго жніва майго”».
22 I сказала Наомі Руце, нявестцы сваёй: «Добра, дачка мая, што ты будзеш хадзіць ізь дзяўчатамі ягонымі, і ня будуць сустракаць цябе на полю іншага».
23 I яна ліпла да дзяўчат Воазавых, каб падбіраць, пакуль ня скончылася жніво ячменю й жніво пшонкі, і жыла ў сьвякрыві сваёй.
Кніга Руціна, 2 глава