1 Затым, пакінуўшы пачатак Слова Хрыстовага, зьвярнімася да выросласьці, не закладаючы ізноў поду каяты за мертвыя ўчынкі і поду ўзглядам веры ў Бога,
2 Навукі праз хрысты а праз усклад рук а праз ускрысеньне мертвых а праз суд вечны.
3 I гэта зробім, калі Бог дазволе.
4 Бо нельга — аднойчы асьвечаных, каторыя, і паспыталіся дару нябёснага, і сталі ўчасьнікамі Духа Сьвятога,
5 I паспыталіся добрага Слова Божага і магутнасьці будучага веку,
6 I адпалі, ізноў аднаўляць каятаю, калі яны ізноў крыжуюць у сабе Сына Божага і выстаўляюць Яго на зьдзек.
7 Бо зямля, каторая п'ець дождж, што часта зыходзе на яе, расьціць рошчу, карысную тым, дзеля каторых урабляецца, прыймае дабраславенства ад Бога;
8 Але даючая церне а асот адхінена і блізкая да праклёну, каторага канец — спаленьне.
9 Узглядам жа вас, любовыя, мы пэўныя лепшага і злучанага із спасеньням, нават калі гукаем гэтак.
10 Бо не несправядлівы Бог, каб забыцца справу вашую і міласьць, каторую вы паказалі ў імя Ягонае, служыўшы й служачы сьвятым.
11 Зычым жа, каб кажны з вас, дзеля супоўнае пэўнасьці надзеі, выказаваў такую самую рупатлівасьць да канца;
12 Каб вы ня былі тупыя, але перайманьнікамі тых, што вераю а цярплівосьцяй сталі спадкаемцамі абятніцы.
13 Бо Бог, даючы абятніцу Абрагаму, як ня меў на нікога вялікшага прысягаць, прысяг на Самога Сябе,
14 Кажучы: «Запраўды дабраславячы дабраслаўлю цябе і размнажаючы размнажу цябе».
15 Гэтак, цярпліва чакаючы, адзяржаў абятніцу.
16 Бо людзі запраўды прысягаюць на вялікшага і гэтым пацьверджаньням прысягаю канчаюць кажную сьпярэчку.
17 Затым і Бог, зычачы мацней паказаць спадкаемцам абятніцы неадменнасьць пастанову Свайга, ужыў як сяродку прысягі,
18 Каб у дзьвюх неадменных рэчах, у каторых немагчыма Богу зманіць, моцную пацеху мелі мы, уцеклыя да адзяржаньня ляжачае перад намі надзеі,
19 Каторая дзеля душы ё быццам калатоўка бясьпечная а непахісная, і ўходзе аж у нутр за запону,
20 Куды, як перадходзец за нас, увыйшоў Ісус, стаў на векі найвышшым сьвятаром подле парадку Мельхісэдэкавага.
Ліст сьвятога Паўлы апостала да Жыдоў, 6 глава