1 Таму няма́ апраўда́ння табе, хто б ты ні быў, чалавек, калі су́дзіш іншага, бо тым, што су́дзіш іншага, ты само́га сябе асуджа́еш; бо, су́дзячы, робіш тое са́мае.
2 А мы ве́даем, што здзяйсня́ецца паво́дле íсціны суд Божы на тых, хто тако́е ро́біць.
3 Няўжо́ ты, чалаве́к, су́дзячы тых, хто ро́біць такое, і сам ро́бячы тое ж, разлíчваеш пазбе́гнуць суда́ Бо́жага?
4 Альбо пагарджа́еш бага́ццем до́брасці, спага́длівасці і доўгацярплíвасці Божай, не разуме́ючы, што до́брасць Божая вядзе цябе да пакая́ння?
5 Аднак з-за ўпа́ртасці сваёй і нераска́янага сэ́рца ты сам сабе́ збіра́еш гнеў на дзень гне́ву і адкрыцця́ пра́веднага суда́ Бо́га,
6 Які ко́жнаму дасць паво́дле спраў яго:
7 тым, якія праз трыва́ласць у добрай спра́ве шука́юць сла́вы, паша́ны і несмяро́тнасці, — жыццё ве́чнае;
8 тым жа, якія з-за самаво́льства не скара́юцца íсціне, а аддаю́цца няпра́ўдзе, — я́расць і гнеў.
9 Го́ра і паку́ты на ко́жную душу́ чалаве́ка, які ро́біць зло: найпе́рш Іудзея, а потым і Э́ліна;
10 сла́ва ж, паша́на і мір ко́жнаму, хто ро́біць дабро́: найпе́рш Іудзе́ю, а потым і Э́ліну.
11 Бо няма́ прадузя́тасці ў Бо́га.
12 Тыя, што без зако́ну саграшы́лі, без зако́ну і загíнуць; а тыя, што пад зако́нам саграшы́лі, паво́дле закону асу́джаны бу́дуць,
13 бо не слухачы́ зако́ну пра́ведныя пе́рад Бо́гам, а выкана́ўцы зако́ну апраўда́ны бу́дуць;
14 бо калі язычнікі, не ма́ючы зако́ну, па прыро́дзе зако́ннае ро́бяць, то, не ма́ючы зако́ну, яны са́мі сабе́ зако́н:
15 яны пака́зваюць, што спра́ва зако́ну напíсана ў іх сэ́рцах, пра што све́дчыць сумле́нне іх, а такса́ма ду́мкі, якія то абвінава́чваюць, то апра́ўдваюць адна́ адну́.
16 Гэта адбу́дзецца ў дзень, калі, паво́дле дабраве́сця майго́, Бог бу́дзе судзíць та́йныя ўчы́нкі людзе́й праз Іісу́са Хрыста́.
17 Вось, ты называ́ешся Іудзе́ем, і спадзяе́шся на зако́н, і хва́лішся Бо́гам,
18 і ве́даеш во́лю Яго, і разуме́еш, што́ пра́вільна, бу́дучы наву́чаны зако́нам,
19 і ўпэ́ўнены ў сабе́, што ты — павады́р сляпы́х, святло́ для тых, хто ў це́мры,
20 выхава́льнік неразу́мных, наста́ўнік не́вукаў, які ма́е ў зако́не ўзор ве́даў і íсціны;
21 як жа ты, навуча́ючы іншага, сябе́ само́га не навуча́еш?
22 прапаве́дуючы не кра́сці — кра́дзеш? ка́жучы не пралюбадзе́йнічаць — пралюбадзе́йнічаеш? пагарджа́ючы íдаламі — рабу́еш ка́пішчы?
23 ты, які хва́лішся зако́нам, парушэ́ннем зако́на га́ньбіш Бо́га?
24 Бо з-за вас, як напíсана, імя́ Бо́жае зневажа́ецца ў язы́чнікаў.
25 Абрэ́занне тады́ кары́снае, калі выко́нваеш зако́н; а калі ты паруша́льнік зако́ну, то абрэ́занне тваё ста́ла неабрэ́заннем.
26 Дык вось, калі неабрэ́заны захо́ўвае патрабава́нні зако́ну, то яго неабрэ́занне хіба́ не залíчыцца за абрэ́занне?
27 і неабрэ́заны па прыро́дзе, які выко́нвае зако́н, хіба́ не асу́дзіць цябе, які, не зважа́ючы на Піса́нне і абрэ́занне, паруша́еш зако́н?
28 Бо Іудзе́й — не той, хто зне́шне такі, і абрэ́занне — не тое, якое зне́шняе, па пло́ці;
29 а Іудзей — той, хто ўну́трана такі, і абрэ́занне — тое, якое ў сэ́рцы, па ду́ху, а не па лíтары; яму і пахвала́ не ад людзе́й, а ад Бога.
Да Рымлян Пасланне святога Апостала Паўла, 2 глава